Lieve Donor,
Uit Grey's Anatomy:
Meredith: Did you say it? 'I love you. I don't ever want to live without you. You changed my life.' Did you say it? Make a plan. Set a goal. Work toward it, but every now and then, look around; Drink it in 'cause this is it. It might all be gone tomorrow."
Lieve, lieve Donor.
I feel so blessed.
Weet je, Dear Donor?
Ik sta er elke dag bij stil.
Ik vergeet het nooit.
Nog steeds, en steeds meer, vragen mensen of het al ‘normaal’ wordt, dat ademen met goede lucht.
Echt kunnen ademen.
Of ik er al aan gewend ben geraakt.
En dan antwoord ik altijd:
Mijn lichaam wel.
Mijn hersenen ook.
Maar mijn hartje niet…
In mijn hart voel ik het elke seconde.
Hoe speciaal het is.
Terwijl mijn lichaam er al wel helemaal aan gewend is.
Ik ren rond in Het Restaurant alsof ik nooit anders heb gedaan.
En vragen gasten naar ‘dat litteken in je nek’
(ja, er komen veel artsen eten daar- 1 zei zelfs; Goh, waarom heb jij een tracheotomie gehad?’.
En ook veel mensen die na een paar wijntjes niet meer zoveel schroom hebben…),
Dan moet ik zelfs even denken;
Huh, welk litteken bedoel je?
Haha.
Deze week kwam ineens dr. Pocahontas in Het Restaurant eten terwijl ik aan het werk was.
Waaauw.
Dat was super bijzonder.
Echt zo’n gevoel alsof de cirkel rond was, snap je?
Zij heef vorig jaar ZO hard voor mij gestreden.
Zoveel bloedgassen hebben we samen geprikt voor de HUI.
Zoveel gesprekken ook, over hoe moet het verder- over, moet het wel verder- kan het wel verder?
Zoveel reddingen samen met de Transplantman.
En dan zit zij ineens te eten, daar waar ik serveer.
Waauw hè.
Ik weet heel goed hoe groot mijn geluk is.
En ik weet ook heel goed dat alles zomaar ineens weer voorbij kan zijn.
En dat er problemen op elke hoek van de straat staan te wachten.
- getuige het verhaal van lieve lieve Transplantbuddy Marjolein die nu tegen longkanker moet vechten.
Daarom omarm ik je longen, donor.
En elke seconde dat ik adem, is er 1.
Liefs,
De hoeder van je longen
Deze week...
PARTYYYY in de Efteling
En dinner met Dear Elien!
