Derma- maandag

Heel vaak, of althans, vaker dan mij lief is, beland ik op een poli waar ik eigenlijk niet thuishoor.

Zo was daar al eens het Voortplantingsgeneeskunde- debacle en de oogpoli en nu mocht ik mij melden bij

Dermatologie.


De Transplantman stuurde me erheen, om te checken op huidafwijkingen die na transplantatie door immuunsuppressie kunnen voorkomen, zoals huidkanker.
Natuurlijk voerde ik als verdediging aan dat ik zelf heus wel, mijn huid kon checken op afwijkingen, maar de T-man was, zoals altijd, duidelijk:
3 jaar na transplantatie beginnen we daarmee, je wil toch niet dat we iets over het hoofd zien?

Uiteraard niet.

Dus kreeg ik een afspraak op het spreekuur van

De Oudste Co-assistent. 

Aaaaa ik voelde het al misgaan hè.

Maar weet je, ik besloot het een kans te geven, ik ben immers geen snob die alleen specialisten wil spreken... ;)
En ja, een Oudste Co, die zelf spreekuur mag draaien, hallo. Dat kan heus ook goed gaan!

Dus kwam ik op de afgesproken tijd aan op de poli Dermatologie en daar ving ik al de eerste geschokte blikken, toen ik me aanmelde bij de balie:

"MAG IK VRAGEN! WAAROM HEEFT U EEN MONDKAPJE OP!!!".
Ik wilde zeggen: "ik heb S.ARS"- maar dat deed ik niet - vanwege die kans die ik het zou geven.
Dus legde ik haar uit dat het ter bescherming was van mijzelf, vanwege mijn immunogecompromitteerdheid.
- zucht van verlichting ging door de wachtkamer-

Ik mocht door naar deel 2;

De wachtkamer van de Oudste Co - waauw, ze heeft een eigen spreekkamer!

Ik werd vriendelijk onthaald en daarna gevraagd -ook vriendelijk, pluspunten!- om mijn kleding uit te doen en alleen mijn ondergoed aan te houden.

Toen ze weer binnenkwam en mij daar in mijn (zoals DearOma dat altijd zo leuk zegt) niksie aanschouwde, kreeg ik weer dezelfde geschokte blik:

"Ai... u heeft euhm... u heeft... VERSCHEIDENE LITTEKENS!".

Verscheidene inderdaad.

Maar, het moet gezegd, ze vermande zich karig en begon aan haar onderzoek: het inspecteren van mijn huid.

Ineens, ter hoogte van mijn knie (hello, rust er een vloek op die knie ofzo?)... een kreet!
"OH NEE!"

Oh. Nee?

"OH NEE U HEEFT HIER EEN WRATJE!".

Waauw. Als dat de Oh nee was voor een wratje, wat zal ze dan uitroepen als ze een actual probleem vindt, dacht ik.
Maar ik dacht aan die kans, die kans... denk aan de Kansen Der Co-assistenten, Djun.
Geef haar de kans...

"Dat kan ik weghalen", vervolgde ze, "maar dat doet wel HEEL VEEL pijn... Wilt u dat?".

Natuurlijk wilde ik dat.

I look fear in the eye and I laugh at it!

"Weet u het zeker, het doet echt ver-schrik-ke-lijk veel pijn hoor".

Toen kon ik het toch niet laten, even te wijzen op de door haarzelf zo juist geconstateerde ver-schei-de-ne littekens all over my body...
"Weet je welke pas pijn deed; deze" - en ik wees gezwind op een drainplek recht op mijn borstbeen.

Daar moest ze even van bijkomen, maar toen heeft ze toch gedwee het wratje weggehaald.

Yeey!

Vervolgens ging ik nog even langs de Superprikzuster op de longafdeling om wat bloed af te geven en natuurlijk langs LieveElise voor onze traditionele Hotchoc- en Cappu- date.

En dat was het alweer.
Ik vertrok naar huis.

Maar wie zag ik daar, op de gang, omringd door 3 co-assistenten en een zaalarts:

DE TRANSPLANTMAN!

"Ha! Dag mevrouw gezonde mensen blessure! Hoe is het met u!".

Ik vertelde hoe goed het ging.

"Zo en ik zie dat je lekker in de zon hebt gezeten, wat een heerlijk kleurtje heb je, en wat zie je er goed uit!"

"Zeker", zei ik, "heerlijk in de zon met Dan Brown en

Zonnebrand factor 30".

Want ik weet niet wat spannender is...

Inferno

of

De Derma... 

PS: Waaaa welkom lieve volger nr. 1022!! GAAAF!!!