Ik zei het al vaker, soms geloof je er even niet meer in, dan denk je... wat heeft het voor zin, allemaal.
Maar dan, zomaar op een gewone zaterdag in juni, zie je het gewoon met je eigen ogen:
Mensen willen echt wel donor zijn, mensen WILLEN graag het goede doen.
Ze weten het alleen soms nog niet!
Zo sprak ik een vrouw aan, ik dacht van een jaar of 65:
"Bent u al donor?"
"Maar meisje toch! Ik ben al 86 jaar! Zeg, aan mijn organen hebben ze niks meer joh!".
Eerst en vooral complimenteerde ik haar met haar stalende voorkomen, ja ze zag er echt goed uit, dat mag gezegd worden!
Daarna vertelde ik haar (puttend uit mijn zojuist tijdens de cursus opgedane kennis hihi) dat je je lever en nieren, zelfs tot boven de 100 kan doneren, daar staat geen leeftijd op!
Deze mevrouw was ZO verheugd!
"Jee, dat wilde ik altijd al! Maar ja, toen dacht ik, ik ben nu toch te oud!"
En right there and then, vulde ze zo een JA in op haar donorformulier.
Ook sprak ik een man, die mij vertelde dat hij altijd marathons had gelopen en nu zelf nieuwe longen nodig had.
Toen ik hem zei dat ik ook long getransplanteerd was en dat het leven mij nu weer toelachte,
in die mate zelfs, dat ik in april de 10 kilometer rende,
Sprong er een traantje in zijn ogen.
"Wat bijzonder dat dat weer kan, daarna. Dat wil ik ook.
En wat mooi, dat jij nu zelf donoren werft, voor mij".
Je kan je misschien voorstellen, dat mijn P.rednison geïnduceerde emotionaliteit (I always blame the P.rednison) de overhand nam en ik ook een traantje wegpinkte.
Ik wenste hem het aller beste en wist het zeker:
1 daad verandert de wereld.
En ik mag er deel van zijn.
Dank je wel lieve donor.
Oh en ik mocht ook mijn zegje doen bij de lokale omroep!
Aangezien mijn DearFysio zeer tevreden was over de voortgang die we boekten met mijn knieblessure, mocht ik een tandje bij gaan zetten.
Of, liever gezegd, een wieltje.
Skeeleren!
De stap in de goede richting naar weer kunnen hardlopen haha!
Ohhh en heerlijk dat het was!
Het is denk ik wel meer dan 10 jaar geleden dat ik het deed (ai, nu voel ik me best heel oud, hihi).
Dus tussen de buien door, was ik steeds buiten te vinden.
Tenminste,
Als ik niet aan het bakken was, that is...
Want dat is absoluut hobby nummer 1 geworden sinds ik een gelukte appeltaart fabriceerde.
En je weet wat het is met mij he; maat houden is moeilijk, dus ik maak gelijk
VEEL.
Red Velvet Cake
Voor een heel leger.
Dus ook voor MissMorrie en MissPerson hahaha!
Het blijkt in de familie te zitten, het kook-gen (Opa?), want MissSis BBQde er ook lekker op los.
Weet je?
Soms knijp ik mezelf echt even:
Is dit echt waar, allemaal?
Ik vier mijlpalen aan de lopende band (heb je die van gisteren al gelezen, waaa!) en er lijken echt Betere Tijden voor mij te zijn aangebroken.
En dan lees ik ineens dat een lieve lieve SuperCyster de diagnose borstkanker kreeg.
CF EN borstkanker.
Schiet mij maar lek hoor.
Ongelofelijk oneerlijk.
En niks van te begrijpen ook. Het is een twisted world.
Today, I become accountable to the world. To the future. To all the possibilities that life has to offer. Starting today, my job is to show up wide eyed and willing and ready. For what, I don't know. For anything. For everything. To take on life. To take on love. To take on the responsibility and possibility. Today, my friends, our lives begin. And, I for one can't wait. (Uit Grey's Anatomy) Het is tijd om je in te lichten over Grote Verandering - deel 2. Klik hier voor deel 1. Lieve Volgster Els schreef het toen al in een reactie: "Ik zie jou best nog eens zelf trainingen geven!". En zonder het te weten, voorspelde zij precies, mijn plan. Mijn nieuwe job op het training- en adviesbureau is namelijk niet geheel toevallig uit de lucht komen vallen. Ik wilde daar stiekem meeeer gaan doen dan de telefoon opnemen. Alleen, zoals je weet van alle vorige doelstellingen, ik wilde de zaken niet jinxen, niet het vel verkopen voordat de beer geschoten was, dus heb ik er niks over verteld. Maar nu het dan echt echt is, en ik ermee door- doorga, wil ik natuurlijk niets liever dan het met je delen! Djuns en haar nieuwe longen studeren HRM in deeltijd, in combinatie met een traineeship op het kantoor. (Haha ja ik doe zelf het meest, de longen hoeven het 'alleen' goed te blijven doen en dan is het in de sacoche). WAAAAHHHH!!! Wie Had Dat Gedacht. Toen ik met de PABO stopte, omdat ik te ziek werd om überhaupt te ademen, laat staan voor de klas les te geven, was ik daar kapot van. Ik dacht dat er nooit meer iets zou zijn waar ik echt gepassioneerd over zou kunnen worden, Ik dacht dat ik 1 roeping had en die viel nu in duigen. Toen ik na de Transplant met de T-man sprak over terugkeer in het onderwijs en hij mij dat afraadde ivm infectiegevaar, begon mijn zoektocht naar wat ik dan wilde in mijn leven. Eerlijk gezegd, ik had gehoopt dat ik het zou vinden, maar ik verwachtte het niet. Ik had gehoopt dat ik het ooit zou kunnen, maar verwachtte niets. Zoals zoveel mensen met CF, die hun carrière moeten bijstellen of afbreken... En ik dacht gewoon ach: als ik ooit gewoon nog een baantje vind, mag ik misschien blij zijn. Maar stiekem hoopte ik het toch. En nu is het daar. Mijlpaal nummer 83549363427. De opleiding duurt 4 !!! jaar en dat is een hele commitment (en een vrijwel onmogelijk lange tijd voor mij om te overzien, laat staan me eraan te binden). Dus daarom bekijk ik het les per les hahaha!
Voordat ik vanochtend uit Rotterdam vertrok, wipte ik nog even binnen bij lieve Elise. We dronken onze koffie/ hot choc en al snel kwamen de zaalartsen binnen. Elise onderhandelde met hen over haar weekendverlof als een volleerd diplomaat en we lachten erom. Toen ik later de deur achter me dichttrok en naar mijn auto sprintte, wist ik het weer heel goed: Er is ook een wereld die draait om infusen en extra zuurstof. Een wereld waarin er maar 1 ding centraal staat: Wachten tot de longen komen. Ik besef het heel goed, wat mij is gegeven. Elke dag Elk uur.
"Maar Djuna", sprak hij een beetje geschokt op zijn beurt. "Heb je dan het gevoel dat je er van alles voor moet laten? Of dat het een zware belasting is op je bestaan? Dat zou ik heel erg vinden". (Meelevende Rouwface).
Ik heb hem verteld dat het alles behalve dat is!
Het is niet zwaar, het is een beslissing.
Waar leg ik mijn prioriteiten.
Wat wil ik, wie ben ik, hoe wil ik mijn leven leiden.
Ik wil goede suikers.
En dat wil ik liever dan suiker in mijn koffie, liever dan dat ik frisdrank drink, liever dan de auto nemen.
Ik wil goede suikers en wat ik daarvoor moet doen of laten, voelt niet als een opoffering, dat voelt als een bevrijdend inzicht!
Ik denk dat die dokter 10 centimeter is gegroeid in de 10 minuten dat ik er zat.
"En euhm, dat euhm, heb IK teweeggebracht? Woow".
Ik kreeg een stevige hand, een "ga zo door" en met een afspraak voor over 6!!! maanden in mijn zak, mocht ik gaan.
Op weg naar de afdeling ten slotte, zag ik om beurten:
Al mijn dokers!
T-man JR (heel blij), Lieverrrd- Transplantman (superrr blij) en dan toch wel als highlight of the day:
De DearDoc.
Mijn lieve zorgzame CF dokter, mijn levensredder van het eerste uur.
"Waaaa Djun! Ik zag je op tv!!!"
Bijna dansend begroetten we elkaar, als oude vrienden die samen wereldoorlog II meemaakten.
We babbelden over het wonder dat leven heet en ik kwam er achter dat er in al die tijd dat ik hem niet zag, werkelijk niks veranderd was:
"Wat fantastisch hoe je dat deed op tv! Maar ik dacht wel: HALLO, hoe lang gaan ze haar nog laten rennen! Wat belachelijk, eerst rennen en dan een interview geven! Nouu, kromme tenen had ik!"
Een echte Banaandoc;
Sommige dingen veranderen nooit.
Andere zaken daarentegen...
Er is namelijk maar 1 ding beter dan dansende dokters en dat is: Zelf dansen.
Op weg naar huis en
Afgelopen weekend tijdens CFBD met al mijn Cysters en Fibro's.
Met dan als klap op de vuurpijl, komende zaterdag:
CFBeachDance.
Waaa superveel zin in!!!
Ik heb mijn megacoole vernieuwde Cure CF polsbandje al om (I bet you wish you had CF right now! Of toch niet? ;) en mijn spullen zijn gepakt.
Ik ga er namelijk een HEEL weekend aan zee van maken.
Dat was het enige dat nog ontbrak aan mijn zomergevoel:
Het strand.
Dus... Lieverds, ik check nog een laatste keer mijn ingepakte voorraadje med's en wens jullie alvast een goed weekend toe.
Yeeyyy!
Vier de zomer!
Hahaha dit was echt ZO lollig!
Op 1 van mijn 'tochten' vond ik (of je zou ook kunnen zeggen: reed ik in de berm tegen hun bord aan):
Dat fietsen in mijn woonplaats, dat was leuk hoor.
Echt.
Maar kijk, een meisje met veel lucht en weinig EBV, wil toch al snel meer hè.
Ik smeekte mijn DearFysio dan ook, of ik alsjeblieft dan toch tenminste mocht skeeleren.
Dat mocht
N I E T.
Hahahaha.
Dusss.
Dus gingen MissMorrie en MissPerson skeeleren en ik, ik fietste mee.
En dan niet in de bebouwde kom, maar verder...
Tussen de weilanden en de koeien vonden we, wat uiteindelijk
Mijn favoriete hang out spot zou worden:
Een AARDBEIENAUTOMAAT!!!
Waaaa!
Hoe leuk! (Hahaha je weet hoe dol ik ben op dingen uit de muur hè... ;)
Al snel werd de aardbeienboer een doel op zich;
Een plek om ver weg, naar toe te fietsen.
En omdat ik niet zo snel eet, als dat ik fietsen kan, krijgt iedereen in mijn omgeving nu dus aardbeien.
Of ze willen of niet. Of ze het lusten of niet, hartige gerechten of zoet...
Aardbeien it is!
Toen ik er vanavond weer heen fietste, bedacht ik hoe mooi mijn woonplaats toch eigenlijk is.
Mijn Brabantse land.
Dat gevoel werd bij thuiskomst nog eens bevestigd door de uitslag van de Donorstand:
Daaruit blijkt dat het aantal donorregistraties in mijn woonplaats, hoger ligt dan het gemiddelde in Nederland!
Naaaaa!
En je kan zeggen wat je wilt,
Dat is voor mij een hele belangrijke zaak.
Want serieus,
Hoe cool is dit allemaal!
Van sondevoeding,
Naar zelf lasagne (met bechamelsaus, waaa!) maken,
Omdat ik zo stabiel en gezond ben (jaaa ik kan het niet vaak genoeg zeggen- en afkloppen: gezond-stabiel-gezond-stabiel-gezond-stabiel)...
Was het tijd om niet alleen de geneugten die dat gezonde stabiele leven met zich meebrengen te omarmen, maar ook:
De minder fijne dingen des gezonde mensen levens;
Ik bracht een bezoek aan De Tandarts.
Het toenemen van toekomst, impliceert namelijk ook dat je toekomstgerichte investeringen moet doen.
Zo werkte ik bijvoorbeeld al aan een betere HbA1c in de hoop, als oud omaatje niet blind te zijn en nu was het besef daar, dat ik als oud omaatje ook best een mooi gebitje wilde.
Dus zo gezegd zo gedaan, ik maakte een afspraak.
Het was een volstrekt normaal consult.
Soort van.
"ZO goeie dag mevrouw, sinds de laatste keer dat we elkaar zagen, is er wel het een en ander in uw gezondheidssituatie veranderd, nietwaar?"
Uhuh.
"U heeft ook een GAT IN UW KEEL, zie ik!"
Waauw. Ik wist dat ik lang niet bij de tandarts was geweest, maar heeee, is dit de nieuwe tandartsenhumor: U heeft een gat in het einde van uw keel, zijnde UW MOND? Wat een flauwe grap.
Ik wilde al bijna een bijdehante opmerking maken in de trant van "DUH U toch ook", maar toen besefte ik dat -ie het had over mijn...
Trach-litteken.
Owja.
Toen hij mijn mond had onderzocht, ging hij weer op zijn stoel zitten, slikte een aantal keer, keek hij streng maar ook met een zweem van opwinding en sprak vervolgens de woorden, die hij zomaar van de DearDoc gestolen had kunnen hebben:
Ik weeeet dat 'Transplant' my middle name is, maar een tandvleestransplantatie? Een tand.vlees.transplantatie.
AAA!
Gelukkig was ik mijn onderhandelingstechnieken nog niet verleerd.
Kijk, deze tandarts mag dan misschien bedreven zijn in het brengen van slecht nieuws...
Dit bepaalde slechte nieuws, daar draai ik mijn hand niet voor om.
Ik ken namelijk De Oplossing voor alle medische rouwface- momenten:
"Kunnen we euhm... het euh, niet gewoon nog even AANKIJKEN?"
The magic words.
Dat kon.
En dus ging ik snel weer terug naar de blije kant van Transplantland.
Met de fijne dingen van het leven,
Zoals daar zijn:
Stofzuigen, de was ophangen en
Een appeltaart bakken! Wat is het leven toch fijn, Met lekkere lucht en Problemen die op te lossen zijn.
Waaaa zie hier!
Mijn aller aller eerste he-le-maal from scratch- zelfgebakken appeltaart!
Hoe. leuk!
Dit is trouwens,
David After Dentist.
Toch ietsjes anders dan mijn after-tandarts-mood he! Hoewel... ;)
Ennn en en! Welkom lieve Volger 1023!!! Yeeeyyy! Supertof!
De Transplantman stuurde me erheen, om te checken op huidafwijkingen die na transplantatie door immuunsuppressie kunnen voorkomen, zoals huidkanker.
Natuurlijk voerde ik als verdediging aan dat ik zelf heus wel, mijn huid kon checken op afwijkingen, maar de T-man was, zoals altijd, duidelijk:
3 jaar na transplantatie beginnen we daarmee, je wil toch niet dat we iets over het hoofd zien?
Uiteraard niet.
Dus kreeg ik een afspraak op het spreekuur van
De Oudste Co-assistent.
Aaaaa ik voelde het al misgaan hè.
Maar weet je, ik besloot het een kans te geven, ik ben immers geen snob die alleen specialisten wil spreken... ;)
En ja, een Oudste Co, die zelf spreekuur mag draaien, hallo. Dat kan heus ook goed gaan!
Dus kwam ik op de afgesproken tijd aan op de poli Dermatologie en daar ving ik al de eerste geschokte blikken, toen ik me aanmelde bij de balie:
"MAG IK VRAGEN! WAAROM HEEFT U EEN MONDKAPJE OP!!!".
Ik wilde zeggen: "ik heb S.ARS"- maar dat deed ik niet - vanwege die kans die ik het zou geven.
Dus legde ik haar uit dat het ter bescherming was van mijzelf, vanwege mijn immunogecompromitteerdheid. - zucht van verlichting ging door de wachtkamer-
Ik mocht door naar deel 2;
De wachtkamer van de Oudste Co - waauw, ze heeft een eigen spreekkamer!
Ik werd vriendelijk onthaald en daarna gevraagd -ook vriendelijk, pluspunten!- om mijn kleding uit te doen en alleen mijn ondergoed aan te houden.
Toen ze weer binnenkwam en mij daar in mijn (zoals DearOma dat altijd zo leuk zegt) niksie aanschouwde, kreeg ik weer dezelfde geschokte blik:
"Ai... u heeft euhm... u heeft... VERSCHEIDENE LITTEKENS!".
Verscheidene inderdaad.
Maar, het moet gezegd, ze vermande zich karig en begon aan haar onderzoek: het inspecteren van mijn huid.
Ineens, ter hoogte van mijn knie (hello, rust er een vloek op die knie ofzo?)... een kreet!
"OH NEE!"
Oh. Nee?
"OH NEE U HEEFT HIER EEN WRATJE!".
Waauw. Als dat de Oh nee was voor een wratje, wat zal ze dan uitroepen als ze een actual probleem vindt, dacht ik.
Maar ik dacht aan die kans, die kans... denk aan de Kansen Der Co-assistenten, Djun.
Geef haar de kans...
"Dat kan ik weghalen", vervolgde ze, "maar dat doet wel HEEL VEEL pijn... Wilt u dat?".
Natuurlijk wilde ik dat.
I look fear in the eye and I laugh at it!
"Weet u het zeker, het doet echt ver-schrik-ke-lijk veel pijn hoor".
Toen kon ik het toch niet laten, even te wijzen op de door haarzelf zo juist geconstateerde ver-schei-de-ne littekens all over my body...
"Weet je welke pas pijn deed; deze" - en ik wees gezwind op een drainplek recht op mijn borstbeen.
Daar moest ze even van bijkomen, maar toen heeft ze toch gedwee het wratje weggehaald.
Yeey!
Vervolgens ging ik nog even langs de Superprikzuster op de longafdeling om wat bloed af te geven en natuurlijk langs LieveElise voor onze traditionele Hotchoc- en Cappu- date.
En dat was het alweer.
Ik vertrok naar huis.
Maar wie zag ik daar, op de gang, omringd door 3 co-assistenten en een zaalarts:
DE TRANSPLANTMAN!
"Ha! Dag mevrouw gezonde mensen blessure! Hoe is het met u!".
Ik vertelde hoe goed het ging.
"Zo en ik zie dat je lekker in de zon hebt gezeten, wat een heerlijk kleurtje heb je, en wat zie je er goed uit!"
"Zeker", zei ik, "heerlijk in de zon met Dan Brown en
In het diepste diepste geheim, ver uit het blikveld van de blog en dus van mijn DearVolgers (jups, ik heb ook een leven dat zich niet online afspeelt, wat een schokkkk, hahaha!),
vonden er Grote Veranderingen plaats in mijn leven.
Ik wil de dingen nooit jinxen snap je, wil het pas geloven als het er is, als het er echt is.
En als het er langere tijd is, langer dan 1 maand, zeg maar.
Dat slag om de arm- minpunt in mijn karakter heb ik nog overgehouden aan mijn pre-transplantleven, waarin mijn bestaan nog onzekerder was dan dat van een eendagsvlieg.
Maar maar, de tijd is gekomen dat het echt- echt is (al een paar maanden, namelijk), dus there you go:
Ik maakte een carrièreswitch!
Hoewel ik het altijd zeer zeer uitstekend supermega naar mijn zin had in Het Restaurant, hadden mijn EBV, de longen en ik, behoefte en nood aan Structuur en Regelmaat.
{{{{{ }}}}}
Ben je al van je stoel gevallen?
Dus nam ik met pijn in mijn hartje afscheid van mijn Dear DearCollegues en ging ik werken
Op een training- en adviesbureau!!!!
WAAA!
Kantoormiep!
Ik ben een kantoormiep!
9 tot 5, dat idee echt.
Full blown Front Office- medewerker.
Hahaha, het is echt iets wat ik nooit had gedacht dat ik zou doen, maar het is heel leuk en ik denk dat ik er ook wel blijf (ja, je weet het nooit, maar op dit moment...).
Dus goed, je bent weer bijgepraat.
Je kunt kantoorverhalen gaan verwachten, in plaats van Dennie Christian in the house...
Best heel burgerlijk, ai.
En ook ergens
Fijn.
Goed weekend liefjes!!!
Oh en PS: Welkom welkom 1021e Volger!!! WAAAAAA! I love all off you!!!
Je ziet, soms hoeven dromen niet altijd groot te zijn, om onbereikbaar te lijken...
MAAR NU!
Nu heb ik plek nodig voor alle leftovers, alle gourmetvleesjes, alle ijsjes die de Missen en ik niet opkonden, de diepvriespizza's voor een midnight feest...
Nood- zakelijk, I tell ya.
Dus schafte ik van het vakantiegeld (hahaha ja daarvan kocht ik ook een actual vakantie, maar het is 'magical' vakantiegeld, dat kan je meerdere keren uitgeven) een vriezer aan.
En dat was het begin van een heerlijk weekend met dinnerdates en lunchfun.
Van zon en chillen in het gras tot een afsluitende cocktail met een toost op het leven.
