Dear Donor- dinsdag #9

Lieve Donor,


Yeeeeyyyyyyyyyyyyyyyyyyy wat een heerlijke, heerlijke week!

Ik wil beginnen met een momentje met jullie te delen.
Zo’n momentje dat je denkt:

Waaaauw.
Die meid is een gelukkig mens.

Komt -ie:

MissLil’Sis vertelde mij dat op school een leraar had gevraagd hoe het nu met mij ging.
Op die vraag had zij geantwoord:

'Nou, het gaat beter dan OOIT!
Ze geniet van ALLES en doet ALLEEN maar dingen die ze zelf wil en die ze leuk of goed vindt'.

Tamtamtamtammmmmm…

Halló-oooo…

Als ik ooit had mogen kiezen welk voorbeeld ik voor mijn kleine sis zou willen zijn, had ik zoiets gehoopt.
Had ik gehoopt dat ik op zo’n manier een voorbeeld zou kunnen zijn voor haar.

Niet perse in diploma’s of prestaties, maar eigenlijk precies zo, zoals zij het zei.

Ik weet niet wat jij daarvan vindt, maareuh…
I think that’s pretty cool.


Nou dat was het momentje…
Hahaha dan nu de rest van de week!


Ik begon aan de voorbereidingen voor mijn aankomende Halloweenfeest,

Kwam dit aparrrrte bordje tegen...

Ontbeet met koek en snoep, vanwege een hypo,

Ging shoppen voor een nieuwe winterjas... En vond die ook!

Lunchte met DearElien

Ging op pad om donorvoorlichting te geven...

En bakte pannenkoeken voor mijn ZH-Friend!



Tussendoor werkte ik nog in Het Restaurant en kreeg ik daar ook lekker eten.

Wat maakt dat ik denk (hoop en verwacht), maar niet zeker weet (ik mijd de weegschaal namelijk. Hij is stuk gegaan en ik zie dat als ultiem ‘teken’ dat ik –em beter niet gebruik), dat ik zeker een paar pondjes ben aangekomen!
En dat zelfs ZONDER sondevoeding hè!!!

WOOOOOOOOHAAAAAAAAAAAAAAA!!!


Komende vrijdag staat er een broncho op t programma (in het kader van de jaarlijkse check up, niks aan de hand hoor) en verder…


Doe ik lekker zo voort.

Liefs,
De hoeder van je longen

De dansende kleine prins- dinsdag

Lieve Donor,

Het vorige blogbericht was nog niet gepost, of (het zal je niet ontgaan zijn) er kwam al een nieuw record bij.

81% blies ik die dinsdag!
Dat was wel echt DE mijlpaal waar ik nooit van had kunnen dromen!


En terwijl ik dit zo schrijf, voel ik me ook een raar soort van schuldig.


Cyster Marjolein, die nu zo moet vechten tegen kanker in haar nieuwe longen…

Het voelt gewoon heel, heel oneerlijk.

We don’t get to ask ‘why’, maar serieus, ik vraag het me wel eens af hoor.

En hoewel ik weet dat het één niks met het ander te maken heeft…


Is dit nu de survivors guilt?

En wat DOE je eraan?

Het enige wat ik kan bedenken is geneeskunde gaan studeren en een medicijn vinden voor CF, kanker, ALLES…

Gaat mij niet lukken, weet ik nu al.


Het enige dat ik kan doen is niet eraan voorbij gaan.
Stilstaan bij dat het ook anders kan gaan.
Weten hoeveel mij gegeven is.

En niet alleen stilstaan, maar ook voortgaan.
Iets ermee DOEN.

Dat probeer ik steeds.

Ken je 'le Petit Prince'?

Ik ga een stukje voorlezen, dan begrijp je vast beter wat ik bedoel. (Zie het filmpje onderaan...)

En zo is mijn leven met nieuwe longen;

Ik vergeet nooit dat het schaap bestaat, maar probeer niet te vaak eraan te denken,
dat hij geen riempje omheeft…

En dat levert dan zo’n week op!


PS: Vandaag zijn longen 5 en 6 en ik 9 maanden al samen!!! Waaauwwww!

Dear Donor- dinsdag #8

Zo. Dus.

Verveelt het al?


Hahaha, dat het zo goed gaat, bedoel ik.


Nee hè.

Nee, mij ook niet.


Ik zal beginnen waar het vorige week eindigde, want daar zit je natuurlijk met smart op te wachten…

Bezoekje ZIEKENHUISLAND!!!


- Ik blies mijn bijna- alltime longfunctierecord, zijnde een niet magere 78.5 % (hahaha die halve doet het –em hè!).

- Ik liep de 6-minuten looptest onder aanmoediging van Superfysio-S en behaalde 720 meter.
Dat bleek een record voor after-transplantees!


- En als dat nog niet genoeg is, zal ik je ook vertellen dat ik van de Transplantman weer MAG VLIEGEN!!!

- En dat ik mij dat geen 2 keer liet zeggen en ik dat tripje dan ook gelijk die zelfde middag boekte.

(Naar Barcelona gaat het trouwens. In de herfstvakantie al, WOOOOOHAAAAAAA!)


'Saai' hè!


En dan wil je ook vast horen dat ik van de perfusiescan- contrastvloeistof MEGA misselijk werd en jaja, BIJ de dietiste notabene, euhm tja… moest euhm… K.otsen inderdaad. (Ik ben niks meer gewend hahaha!).

Zo saai.


Misschien interesseert het je tenslotte, dat ik:

- WERKNEMER VAN DE MAAND werd in Het Restaurant.


En dat MissMorrie, MissPerson en ik van die gelegenheid (en de cadeau gekregen rosé Cava) gretig gebruik maakten en een ouderwetse GIRLSNIGHT organiseerden.
(Inclusief veeeeeel eten, warme dekentjes, thee en een stapeltje DVD's... Waaaaa zo fijn!)




- Samen met MissLil’Sis pannenkoeken bakte en dat LievePauline mijn kant op kwam.



En dan heb je mijn week zo’n beetje te pakken.

Maar als het saai is…


Roept u maar!

Dan vertel ik ook nog even gauw dat er ook Appelpop was, waar we DearFriends terugzagen en heerlijk van de muziek en het mooie weer genoten.




So.

Bij deze.
Mijn alltime wish is vervuld.

Een blog, geheel over goede gezondheid (behalve dat ene K.otsincident, maar dat is eigenlijk best hilarisch) en normale mensen dingen.

You know.
Just sayin’.


Waarvoor dank,
Lieve Donor.


Liefs,

De hoeder van je longen.

Dear Donor- dinsdag #7

Morgen ga ik weer eens een bezoekje brengen aan mijn geliefde ziekenhuis.

En voor het eerst, ben ik niet bang.

Hahaha.



Niet bang voor een slechte bloeduitslag, een tegenvallende longfunctie, een gekke nierfunctie misschien.

Nee, niks van dat alles.

Ik weet dat het goed zit.


Misschien vraagt dat ook wel tijd, heb ik even moeten wennen aan de longen.
Heb ik ze moeten leren kennen.

‘Wat betekent dit signaal?’, ‘Kan dit kwaad of is het niks bijzonders…?’.

Maar heb ik ook mezelf opnieuw leren kennen.
En aan mijn eigen nieuwe krachten (en zwaktes hahaha) moeten wennen.


Nu pas eigenlijk, heb ik het gevoel dat alles in rustiger vaarwater is gekomen.
Mijn gezondheid, maar vooral mijn eigen rust.


Ik heb voorheen vaak gezegd dat ik alles nu wilde doen, dat ik wilde leven alsof er geen morgen is.
En dat ik me ook nog niet kon voorstellen dat er een morgen kwam, laat staan een volgend jaar.

However…


Ik begin het zowaar te geloven,
De woorden van de Transplantman destijds:

‘Maar Djun, morgen heb je óók tijd…’.


Dat weet ik nu.


Want ik ben al (oei, snel afkloppen) heel erg lang uit het ziekenhuis gebleven en voel me steeds normaler en normaler…

We hadden het er pas nog over, met MissMorrie en MissPerson, of ik wel een brandverzekering had voor m’n huisje…

Waahahahaha nooit bij stilgestaan!
Nooit gedacht ook, dat ik iets voor de toekomst zou moeten veilig stellen.

Maar jup.

Dat moment is er nu.

Want m’n huisje is ook steeds meer het ‘brandverzekeren’ waard hahaha, ik kan zelfs de plantjes IN LEVEN HOUDEN!

Lieve donor,
Dank je wel.


Liefs,
De hoeder van je longen



Ohja… Wees niet bang, ik ben nog niet mijn prioriteiten uit het oog verloren hoor;
Naast plantjes water geven, heb ik natuurlijk ook nog heeeeeeeeeeeeeeeerlijk van de zon genoten hè!
MMM…







Inlusief 'zomerse nagellak'
(Ter uwer info: het zijn watermeloentjes hahaha)!