Dear Donor- dinsdag #7

Morgen ga ik weer eens een bezoekje brengen aan mijn geliefde ziekenhuis.

En voor het eerst, ben ik niet bang.

Hahaha.



Niet bang voor een slechte bloeduitslag, een tegenvallende longfunctie, een gekke nierfunctie misschien.

Nee, niks van dat alles.

Ik weet dat het goed zit.


Misschien vraagt dat ook wel tijd, heb ik even moeten wennen aan de longen.
Heb ik ze moeten leren kennen.

‘Wat betekent dit signaal?’, ‘Kan dit kwaad of is het niks bijzonders…?’.

Maar heb ik ook mezelf opnieuw leren kennen.
En aan mijn eigen nieuwe krachten (en zwaktes hahaha) moeten wennen.


Nu pas eigenlijk, heb ik het gevoel dat alles in rustiger vaarwater is gekomen.
Mijn gezondheid, maar vooral mijn eigen rust.


Ik heb voorheen vaak gezegd dat ik alles nu wilde doen, dat ik wilde leven alsof er geen morgen is.
En dat ik me ook nog niet kon voorstellen dat er een morgen kwam, laat staan een volgend jaar.

However…


Ik begin het zowaar te geloven,
De woorden van de Transplantman destijds:

‘Maar Djun, morgen heb je óók tijd…’.


Dat weet ik nu.


Want ik ben al (oei, snel afkloppen) heel erg lang uit het ziekenhuis gebleven en voel me steeds normaler en normaler…

We hadden het er pas nog over, met MissMorrie en MissPerson, of ik wel een brandverzekering had voor m’n huisje…

Waahahahaha nooit bij stilgestaan!
Nooit gedacht ook, dat ik iets voor de toekomst zou moeten veilig stellen.

Maar jup.

Dat moment is er nu.

Want m’n huisje is ook steeds meer het ‘brandverzekeren’ waard hahaha, ik kan zelfs de plantjes IN LEVEN HOUDEN!

Lieve donor,
Dank je wel.


Liefs,
De hoeder van je longen



Ohja… Wees niet bang, ik ben nog niet mijn prioriteiten uit het oog verloren hoor;
Naast plantjes water geven, heb ik natuurlijk ook nog heeeeeeeeeeeeeeeerlijk van de zon genoten hè!
MMM…







Inlusief 'zomerse nagellak'
(Ter uwer info: het zijn watermeloentjes hahaha)!