Hard werken op een bruiloft, waarbij het Restaurant werd omgetoverd in een hippe bar en waar wij na sluit in een iets minder glamoureuze setting, alles weer opruimden...
En dan...
Op mijn vrije dag...
Was het tijd voor een DIE HEART shopping spree met de Missen!
Ik legde mijn keuze voor op facebook en hoewel de meeste facebookfriends hun voorkeur uitspraken voor de zwarte...
Kocht ik ze uiteindelijk toch
ALLEBEI. (Zij die het goed hadden, kunnen hun prijs ophalen bij mij thuis hahaha!)
Hiiii en toen fietste ik bepakt en bezakt, een aantal kilo aan bagage zwaarder weer naar huis.
Heel tevree,
Maar wel ietsjes lichter in mijn portemonnee!
Na kruidenthee,
Rooibosthee,
Verse muntthee,
Witte thee druif en peer,
En zelfs caramelised pear...
Na de banaantjes,
Druifjes,
Kiwi's,
Peertjes (waaa je zal wel denken dat ik ergggg van peer houd he!) en
Appeltjes uit de fruitmand...
Breekt dan ineens dat moment aan, dat je weer toe bent aan iets anders dan een joggingpak,
dat je zin hebt om weer iets te gaan DOEN.
En laat er dan net op dat moment een wijn/ spijs cursus zijn op je werk!
Dus toog ik, met de vorige keer nog in mijn achterhoofd, dat wel, naar het werk om daar aandachtig te proeven en aantekeningen te maken.
Weet je? Toen ik daar zo zat, temidden van mijn DearCollegues, kwam er ineens een gevoel op mij gevallen;
WAAUW.
Waar is de tijd dat een verkoudheidje leidde tot minimaal 3 weken ziekenhuisopname en een longfunctieterugval van 10 procent!
Waar is de tijd dat ik dagelijks met de DearDoc aan de telefoon hing zodat -ie kon checken of dat virusje mij niet al de das om had gedaan...
Waauw.
En nu zit ik hier.
En hoewel ik niet te vroeg juich, want een crisis zit in een klein hoekje, dat weet ik heel goed...
Heb ik toch in mijzelf even goed geproost:
Gisteren gebeurde er iets heel bijzonders.
Blijkbaar.
Want voordat ik het wist, was het alweer voorbij!
Tijdens een drukke restaurantdienst kwam er een man binnen die me aanklampte;
'Kan ik helpen?', vroeg ik.
De man legde uit dat hij daar was voor een speciale missie, namelijk een videoclip opnemen met een beroemdheid.
En of ik D.ennie C.hristian kende.
'Euhm, nee... sorry'.
'D.ENNIE C.HRISTIAN!!! DIE KEN JE TOCH WEL!!! DIE IS HART-STIKKE BEROEMD!!!'.
Ze kwamen dus wat drinken in de lounge, de videoclip- entourage MET D.ennie himself erbij.
Ik bracht ze koffie met mijn liefste glimlach, in een poging nog goed te maken dat ik deze held niet gelijk had herkend.
Maar dat was eigenlijk overbodig.
Wat wil namelijk het toeval?
Door mijn veranderde prograft-dosering kon ik 'genieten' van een trillende hand;
'Ach meisje, je hoeft niet zenuwachtig te worden van mij hoor, nergens voor nodig!', sprak de Beroemdheid gemoedelijk.
En hoewel ik op dat moment nog niet eens wist WIE van al die mannen nu de famous guy was, bleek mijn trilhand het bij het rechte eind te hebben.
Tevreden rekende de manager af en ik kon het doen met een dikke knipoog van D.ennie.
Uiteraard ben ik bij thuiskomst gelijk gaan googelen en dat leidde tot toch wel een klein beetje schaamte van mijn kant...
Wat cool dat ik hem koffie heb gegeven!
En wat dom dat ik hem niet herkende!
Weet je...
Ik telde de zegeningen van het hebben gehad van een Transplant al elke dag, maar nu komt er dus nog eentje bij:
Het faken van zenuwen door medicijn-trilhand. Priceless.
Ohhh en lieve lieve bloggies! Thanks voor de lieve lieve reacties op de vorige blog!
Echt super!
Mijn weekend (zijnde maandag en dinsdag, een logisch gevolg van werken in de horeca), bestond uit:
1. klussen op het werk.
2. waterski-en met DearLief en
3. een bezoekje aan mijn ziekenhuis.
Hoe. Cool.
En wat vind je van de manier waarop ik vakkundig de decoupeerzaag hanteer? (Waahaha ik zal maar niet zeggen dat ik eigenlijk dacht dat dat ding bestemd was om muren te sauzen hè...).
Nummer 3, omvatte ook een gezellige meeting met Cyster Donata!
Zij wacht op nieuwe longen en moet dat wachten In Het Ziekenhuis doen.
Aaaaaarrrrrrgggghhh!!!!
En weet je wat nou zo super de best super leuk mega tof zou zijn?
Als mijn lieve bloggie friends zouden willen helpen. Like you guys did before!
Je weet dat ik dankzij mijn oase van kaartjes, de eindstreep naar de Transplant heb gered.
Let's do that again!
Wil je een bijdrage leveren aan het behangetje van lieve Cyster Donata?
Stuur MASSAAAAAAL een kaartje naar:
Erasmus MC Afd. Longziekten- kamer SV111 PA/ Donata Postbus 2040 3000 CA Rotterdam
Hiii als het er nou heel veel zijn, dan zal ik mij ook moeten gaan bekwamen in klusactiviteit 75432 uit het handboek 'klussen voor dummies', namelijk: behangen!
Yeeeeyyy!!!
Ik hou van het ongure weer, van de warme kleren en de laarsjes.
Van de pepernoten die ik al kocht en at met de Missen.
Als kind hield ik van kastanjes zoeken.
Hahaha waarschijnlijk ben ik de enige op aarde die ervan houdt, als het eerder donker wordt.
Het is bovendien de maand (oktober pas hoor!) van mijn verjaardag!
DearLief en ik liepen terug na een bezoekje aan de bioscoop en het was dus al donker.
Allemaal lichtjes binnen in de huizen, net winter, maar nog niet zo koud. Echt zo'n fijne mooie avond.
Hij wilde weten;
'Wat wil je eigenlijk voor je verjaardag?'.
En zonder er over na te hoeven denken antwoordde ik:
'Niks'.
'Ik hoef niks, al mijn wensen zijn al vervuld'.
(Dus gaat -ie nu een appeltaart bakken (misschien, ofzo, hoop ik hahaha!), maar dat terzijde).
Maar vannacht werd ik plots wakker en wist ik het:
Ik heb nog wel een wens, een diepe hoop, een echte wens- wens.
Namelijk dat CF staat voor Cure Found.
Kon ik dat maar voor mijn verjaardag vragen.
Konden we dat maar bakken in de oven...
Hahaha ik heb het wel weer een beetje gehad met de ziekenhuisdingen.
Eerst de APK natuurlijk en deze week weer afspraken afwerken...
Voor je 't weet, ga je denken dat je ziek bent!
Ge-noeggg ziekenhuissss!!!!!
Daarom zal ik je vertellen over vorige week, toen we een heerlijk dagje hadden met de Nijmegenmeisjes.
En aangezien er 1 klein Nijmegenmeisje is bijgekomen...
Was het extra super speciaal fijn.
Ahhhhh.
TE MOOI.
Wat voel ik me een gezegend mens.
Dat besef ik heel goed. En ik niet alleen!
Na een drukke restaurantdienst was een beetje (goeie!) wijn overgebleven en de DearOwner zei: 'Neem maar lekker mee Djun, we moeten het ervan nemen zodra het kan'.
En zo is het ook:
Hoe vervelend een bezoekje ziekenhuis ook is, het is ook altijd wel fijn (voor even) om alle Helden terug te zien.
Zoals mijn Dear(CF)Doc, dr. Baas en dokter Blondie.
Alsof je een oude vriend tegenkomt.
Natuurlijk was dr. Pocahontas de eerste om mij te wijzen op de Nieuwe Co- assistent: 'Hij is KNAP!!!'.
Ze had hem mijn blog laten zien en omdat hij dat zo CHILL had gevonden, mocht hij de anamnese komen doen.
'Hoiii, ik kom de anamnese doen!'.
'Okee... maareuhm, ik ga zo al naar huis hoor!'.
'CHILL!'.
Hij wilde natuurlijk ook graag lichamelijk onderzoek doen en zoals altijd, mocht hij als co alleen luisteren naar de longen.
En daar, mijn lieve bloggies, begint het verhaal. (Waarbij ik nog even wil opmerken, voordat er weer allemaal Anoniempjes opstaan die menen de Eer Der Co-assistenten te moeten verdedigen of die vinden dat ik respectloos omga met dokters in spe: Dit alles bedoel ik met het Grootst Mogelijk Respect jegens IEDEREEN hahaha! Ok?).
De Co-assistent luisterde aandachtig naar mijn longen en...
hoorde bij
de uitademing, in de linkerlong ineens allerlei CREPITATIES!
Co: weet je wat dat betekent?
Ik: nou?
Co: dat betekent dat je vocht in je longen
hebt.
Ik: vocht in mijn longen nog wel! Ik blaas
net een FEV1 van nota bene 92%!
Co: jaaa, dat kan voorkomen hoor, zal je
toch wel gewend zijn met jouw ziekte?
Ik: nou, mijn ziekte is vervangen door
nieuwe longen en die hebben over het algemeen nog niet veel crepitaties laten
horen, alleen toen met de Acute Rejectie, maar dat heb ik nu zeker niet.
Co: Najaaa, dat weet ik niet hoor. In ieder
geval vocht.
Prima.
Dus luisterde hij verder en tadaaa, eureka!
Hij vond zowaar de oorzaak van het geluid daar rechtsboven in de linkerlong:
‘HET WAS JE BH BANDJE! Ik zat net met de
stethoscoop tegen het sluitinkje van je BH-bandje aan!’.
Wat.
Fijn.
‘Nou dokter, dat heeft u snel opgelost
hoor. Waren ze allemaal maar zo fantastisch hier, dan hoefde nooit meer iemand een transplant!'.
In het ziekenhuis gaan liggen voor niks, hahaha dat past niet echt bij mij.
Gelukkig ben ik voor APK en dat is beter dan voor een of ander vreselijks.
En ik heb het druk druk druk, want we moeten scans, foto's, fietstesten...
Ik krijg nog een infuus met van allerlei lekkers om mijn bloed weer op peil te brengen...
Maar MENNN, wat voel ik me ontheemd!!!
Hahahaa ik weet niet meer waar de lichtknopjes zitten, spreek niet meer alle ziekenhuistaal...
En als klap op de vuurpijl HEBBEN ZE NIEUWE INFUUSPOMPEN!!!
Naaaaa.
Hahahaa fijn he.
Maar toch, liever ga ik snel weer naar huis.
En dat gaat ook gebeuren natuurlijk.
Ik blies net een longinhoud van 102% en een longfunctie van 92% (Een RECORD! Needless to say, tot grote vreugde van iedereen!).
Vast komt er vandaag of morgen nog een blogje, verveling hoort namelijk ook standaard bij het Ziekenhuisleven.
“Our fearlessness shall be our secret weapon.” (John Green). Geen longen op tijd. Lieve Lisanne, Wat ben jij een dapper mens. Lieve dappere Cyster, Fly free, Breathe easy.
