Er zijn je deze week al meer dan 19.000 mensen voorgegaan!
(WAAAUW BY THE WAY, hoe tof!).
Ik mocht ook een duit in het zakje doen en hield een praatje op het Erasmus MC aan medisch studenten.
Dat was voor mij weer zo'n bijzonder moment. Daar waar mijn leven is gered, mag ik nu vertellen over de waarde van het leven en waar het echt om draait; iets betekenen voor een ander.
En ik kan je vertellen, ik was HEEL trots op de dokters in spe. Zij zullen goeie Transplantmannen en -vrouwen worden hahaha!
Verder was ik op de radio!
Een stukje daarvan kan je hieronder terugluisteren.
Gisteren was het precies 3 jaar geleden dat jij mij mijn eerste 2 goeie longen gaf.
Voor het eerst dat ik lekker kon rennen.
Voor het eerst dat ik lekker kon lachen zonder te hoesten.
Voor het eerst ALLES.
En hoewel ik jouw longen niet meer heb, zal je altijd bij mij zijn.
Ik vierde mijn leven, dankzij jou, gisteren.
En eergisteren en ALLE dagen.
Ik vierde jouw geschenk, door...
Te werken!
En dat is goed.
Want ik ben nu een gezond mens, met dagelijkse beslommeringen en simpele zorgen.
Geen zorgen over leven en dood, maar probleempjes over wasmiddel dat op is.
Ik hou van wasmiddel dat op is.
Vroeger had ik problemen die niet op te lossen waren, problemen die gingen over de vraag of ik er morgen nog zou zijn. Nu kan ik naar de Appie om wasmiddel te kopen.
Nu dans ik, lieve donor.
Dankzij JOU.
Het is donorweek, lieve bloggiefriends...
Jullie zijn het vast al, maar als je wil... zegt het voort;
Vandaag was een Zeer Belangrijke Dag voor mij, aangezien ik bij de Transplantman moest komen en boven de 2.50 liter zou moeten blazen, wilde ik met een gerust hart weer terug naar huis kunnen.
Daarom bereidde ik me goed voor.
Namelijk met MissLil'Sis, bij MrsOma aan zee!
Zeelucht en meer...
Ik oefende longfunctie.
Waaa met tegenwind zelfs hahaha!
We wandelden door de duinen...
We ontdekten dat de T-man niet alleen in het Ziekenhuis, maar ook op facebook te vinden is...
En hoewel we op de terugweg,
In het altijd bruisende hart van Vlaanderen, Eeklo...
In het holst van de nacht nog werden omgelegd...
Heeft het wel gewerkt (misschien had de Prettige P.rednison er ook iets mee te maken)!
Ik blies net geen 2.50 liter, maar wel beter dan eerst en ben daarmee out of the woods.
Ik beloofde de Transplantman plechtig, dat ik zou bellen als ik thuis minder ging blazen.
Nu, dat punt bereikte ik dus vanochtend.
Hoewel ik me SUPERGOED voel, blies ik niet eens 2 liter.
Even wilde ik nog de cijfertjes op mijn thuis-longfunctieapparaatje negeren, maar mijn belofte tegenover de T-man won het uiteindelijk toch van mijn ziekenhuisaversie.
Want ik weet heus wel dat als ik bel, ik ook moet komen.
En dat was zo.
Eenmaal in het ziekenhuis, blies ik onder begeleiding van mijn vrienden van de longfunctie even slecht, en 'mocht' daarmee door naar de volgende ronde;
De spoedeisende hulp.
Foto gemaakt, bloed geprikt...
Gelukkig had ik m'n nieuwe hakjes aan, zodat ik weigh overdressed op die brancard zat hahaha!
En ik had het geluk aan mijn zijde!
Dokter Amelie had dienst en besloot dat ik weer kon gaan, met een bult extra P.rednison in mijn zak en een extra afspraak bij de T-man in mijn agenda.
Daar kon ik mee leven!
Zoals je ziet,
Wij verenigen graag het nuttige met het aangename...
Daarom reden we even langs de Chinese boot!
Yeeyyy!!!
Vanavond home made sushi*.
Immers, je bent vrijgelaten of je bent het niet he...
*Ik zal foto's maken voor 'Verse vrijdag', goed? Hahahaa!
Dat geeft zo’n beetje de relatie aan die ik
heb met mijn apotheek.
Het feit wilde dat ik nieuwe langwerkende
insuline nodig had en daarvoor ging ik dus naar mijn DearApotheek.
Apotheekassistente (later afgekort als AA):
‘Oh maar de L.antus, die is uit de handel mevrouw!’.
Ik: Oh dat wist ik niet!
AA: ‘Jaa, die is dus niet meer te krijgen’.
Tot dat punt had ik nog hele goede hoop,
dat ik gewoon een vervangend spulletje zou krijgen en dat daarmee de kous af
zou zijn.
Think.
Again.
Ik: oh, nou maar heeft u dan voor mij een
andere?
AA: nee, dat zeg ik net, die hebben we dus
niet meer.
Ik: u heeft dus geen langwerkende insuline
meer in de apotheek?
AA: jawel! Maar niet de S.anofi A.ventus
van L.antus, u zult een ander priksysteem moeten gaan gebruiken vrees ik.
Ik: ok, prima! Mag ik die dan?
AA: nee.
Ik: n- ee?
AA: nee. Dat kan ik niet meegeven. Ik heb
een nieuw recept nodig van de arts.
Ik drong nog aan, maar al mijn argumenten
werden in de wind geslagen, dus begon mijn zoektocht naar een Nieuw Recept voor
mijn Langwerkende Insuline.
Tevergeefs, mag ik wel zeggen.
Dat was begin van de week en hoewel ik via
de diabetesverpleegkundige naar de suikerdok langs de Transplanthandlanger
ging, om uiteindelijk weer terecht te komen bij de diabetesverpleegkundige…
Geanimeerde gesprekken, maar geen recept.
En zo werd het vrijdag en raakte mijn
langwerkende voorraad langwerkende insuline toch wel echt op.
Zodoende contacteerde ik wederom de
DearApotheek, alwaar ik mijn probleem voorlegde.
‘Echt balen, maar ik heb nog niet kunnen
bereiken dat iemand het recept faxt. Maar nu is het wel zometeen weekend en dan
heb ik een probleem, want dan is mijn L.antus helemaal op’.
Toen de DearApothekersassistente antwoordde
‘dat dat mijn eigen schuld was want je moet zulke dingen zeer op tijd regelen,
mevrouw’,
Brak
Mijn
Klomp.
Eerst probeerde ik nog aardig te vertellen
dat ik er al de hele week mee bezig ben en dat ik toch niet kan weten dat het
uit de handel is.
Dat ik normaal gesproken dat spul binnen 5
minuten kan halen…
Maar toen ze zei: ‘Tja, niet op tijd genoeg
dus, want nu zit u zonder’.
Toen euhm… brak ik.
Hahahaha!
*FRUSTRATIE ALERT*
En wat gebeurt er dan?
Huilen.
Janken.
Ohhhh zooo onprofessioneel als
professionele patient, maar ohhhh wat kwam het uit de grond van mijn hart.
WaaaahaaaaahaaaaarOM moet dat nou
a-ha-haltijd zo ga-ha-haaan?
Waaaaaaarom ben ik altijd en altijd
afhankelijk van anderen?
Waaaaaaarom weet iedereen altijd zo goed
hoe mijn leven geleefd moet worden en
Waaarom heeft de freaking apotheek een
mening over mijn planning over MIJN leven terwijl mijn leven de hele toko
betaalt met mijn med’s?
Soms komt het even hard aan he.
Dat je ineens beseft, PATS, ik doe wel
gezond maar ik ben het niet.
Ik doe wel alsof ik gezonde mensenziek ben,
maar een gezond mens wordt niet 2 keer gebeld door de Transplantman als hij
verkouden is.
Ik leef wel lekker tralala maar als mijn
apotheek besluit om mij af te sluiten van insuline, leef ik helemaal zo lekker
niet meer.
