Macula Degeneratie heb ik niet- maandag

De Oogpoli.

Nooit eerder ben ik er geweest.

Hoewel ik er eigenlijk elk jaar naartoe had gemoeten als onderdeel van het ‘Diabetesplein’.

Whoops.

Maar vandaag was de dag dat ik, samen met MissMorrie, een dokter mocht toevoegen aan mijn lijstje specialisten.
(Niet- haar- echte- naam- ) Dr. Dwingeland, de oogarts.


De Oogpoli is voor mij een heel onontgonnen gebied in Ziekenhuisland.
GROTE letters die aangeven dat je je ‘HIER moet MELDEN’.
Gekleurde lijnen op de vloer om je de weg te wijzen (als ik nou eens wist welke kleur ik moest volgen hè, zou al heel wat schelen!).
Alles staat in het teken van Zien.
Met een hoofdletter Z.

En ik heb niks tegen Zien hoor.
Begrijp me niet verkeerd, Zien is hartstikke belangrijk en Niet Kunnen Zien is natuurlijk heel erg Balen-Balen-Balen, om de Dear Doc maar even te quoten.

Bovendien was het een geheel nieuwe ervaring.


Het ging nog 10 minuutjes duren voor ik aan de beurt was, ‘of dat ging lukken, want u bent een CF-er’.

Ergens miste ik de link tussen het hebben van CF en het al dan niet in staat zijn om te kunnen wachten, maar de Baliemevrouw legde ons uit dat dat beleid (JA ECHT, BELEID) was, om CF-ers niet te laten wachten.

NAAAAA dat kon niet meer stuk daar natuurlijk, dat begrijp je.

We mochten die bepaalde lijnen volgen en kwamen vervolgens aan in een oase van licht.
De wachtkamer had nog het meeste weg van die bij de tandarts, met dat verschil dat met onze binnenkomst de gemiddelde leeftijd met 60 jaar omlaag ging.

Wat dat betreft leek het dan weer meer op de Cardiologiepoli.
Al zouden die felle kleuren het daar niet goed doen, denk ik. Maar ik dwaal alweer af...


We werden opgehaald voor het ‘vooronderzoek’, alwaar de Oogverpleegkundige en ik verzandden in een klein ‘probleem’.

‘Gebruikt u iets tegen de hoge bloeddruk?’

‘Nee’.

‘Slikt u verder nog medicijnen dan?’

‘Euhm… ja’, sprak ik met zachte stem, wetende dat dit het begin zou worden van een iets langer gesprek dan ik had gewenst.

‘Waarvoor? Welke?’

‘Wilt u echt dat ik die allemaal ga opnoemen?’

Ik zag in de ogen van de Oogverpleegkundige dat ze dat niet wilde.
Dan zitten we hier morgen nog, dacht ook ik.

‘Bent u ergens allergisch voor?’

Ik denk dat ze verwachtte dat ik zou zeggen ‘voor pleisters’, want toen ik antwoordde ‘voor C.o-trimoxazol' keek ze me aan met een blik die, als ik niet beter zou weten, wat weg had van die van een gedesoriënteerde blinde.

Ik spelde voor haar B.actrimel en mocht toen naar de Oogarts herself, dr. Dwingeland.

‘Weet u waarvoor u hier bent?’

‘Voor mijn ogen’.

‘Maar weet u wat er kan zijn, door uw Diabetes, aan uw ogen?’

‘Euhm… staar?’

‘NEE GEEN STAAR!’

Vervolgens begon dr. Dwingeland dwangmatig alle mogelijke complicaties (waarvan de ergste ‘blinde vlek’ was) op te sommen.

En dat van die staar, dat was niet zo erg, want, zei ze

WE KUNNEN ALTIJD EEN NIEUWE LENS IN JE OOG ZETTEN.

Waauw.
Toen waren MissMorrie en ik opgelucht.
Toen begonnen we ons pas thuis te voelen.

Want als we iets kunnen Transplanteren aan mij… jaaaaaa dan heb je m’n aandacht hoor!
Vervangen die handel.
Wat is het toch met mij en Ziekenhuispeople dat het er op de een of andere manier altijd op neerkomt dat ik een nieuw orgaan aangesmeerd krijg?

Misschien ook gelijk een nieuw hoofd, ik ben zo op de mijne uitgekeken…
Maar nee.

Een nieuw hoofd kreeg ik niet.

En een nieuwe ooglens ook niet, want ik had geen staar.
En ook niks van al die andere enge zaken.

Dus ik mocht gewoon met m’n eigen ogen weer naar huis.

Wat
Een
Domper


Gelukkig reed MissMorrie terug, want die Oogdruppels laten je spontaan voelen wat het is om blind te zijn.
(Wat overigens wel een mooi onbedoeld neveneffect is van deze poli; je zal gelijk extra je best willen doen om je suiker goed te reguleren, om te voorkomen dat je ZO gaat zien!).


Let vooral op het nummer op de deur... ik overdrijf niet hoor, als ik zeg dat alles daar GROOTS was!

Hahahaa en zie hier; mijn gedruppelde ogen!

Waarvoor zelfs het kleinste sprankje licht teveel is...