Mijne zijn de jouwe- maandag

Lieve DonorHeld.

6 maanden geleden precies, gaf je mij jouw longen. Dat is ongelofelijk.
En ongelofelijk moedig.
Een kaarsje voor jou vandaag, om stil te staan bij jou en je familie.
Maar eigenlijk, ben je altijd bij ons.
Dank je wel dat je mijn leven hebt gered.



20-06-2010, precies een jaar geleden, ik schrijf een kaartje aan de Transplantman:

Beste, super super beste Transplantman.

Het is soms moeilijk voor mij om precies te verwoorden hoe ik me voel over dit alles Daarom schrijf ik het maar even op, dat gaat beter.
Want ik wil toch graag dat u mij een klein beetje begrijpt.

Dat het moeilijk voor mij is. En ik wil echt echt niet zeuren, want ik weet heus wel dat het allemaal veel erger kan.
Maar wat er nu gebeurt met mijn lucht, is voor mij eigenlijk zo onbegrijpelijk en onwerkelijk, dat ik het niet helemaal kan binnenlaten. Het is TE GROOT.
Daarom vraag ik steeds naar de ontwikkelingen, de beslissingen van alle overleggen.
Ik wil ACTIE en grip krijgen.
Ik wil LEVEN en niet hier zijn.
Ik wil betekenisvol leven en een goed doel dienen, in plaats van het goede doel te zijn.
En ik weet dat iedereen hier keihard zijn best doet, met u aan kop. En dat geeft ook vertrouwen.
Maar ik voel me rusteloos, hopeloos en vooral: luchtloos.
Zo benauwd zijn weer, dat ik niet zelf kan douchen… ik had gewoon gehoopt dat dat nog heel heel lang weg zou blijven.

‘A good day ain’t got no rain,
A bad day is when I lie in bed and I think of things that might have been’
(Slip Slidin’ away, Paul Simon’).

Liefs, Djuna

20-12-2010, ik schrijf op de blog:
ZE ZIJN ER

Ze zijn er gewoon!

Helemaal helemaal echt.


LONGEN.


Straks meer, eerst nog een broncho van mij want deze nummer 3 en 4 moeten het toch nog een paar uurtjes gaan doen.


HOLY COW!

En nu...Ik kan niet zeggen hoeveel dat voor mij betekent.
Ik kan niet zeggen hoe gelukkig ik ben.
Ik kan niet zeggen hoeveel lucht ik heb.

De longen zijn The Best.
Kunnen ademen is The Best...

Dank je wel, Donor.
Dank je wel.