Mijn voeten waren warm, want ik droeg mijn Nieuwe Uggs.
De wereld was...
Perfect.
Totdat...
SPLASH!
Mijn home made- sladressing (met olijfolie en citroen) ZO WHAM
Over
Mijn
Schoen viel.
Dag Ugg, dacht ik.
Voor 1 minuut lang, leek de wereld onder mijn voeten vandaan geslagen (hahaha te makkelijke grap).
Ik besloot dr. Google te raadplegen en met mijn DearOma in mijn achterhoofd ("Vergeet nooit liefje, je kan ALLES schoonmaken met Dreft") deed ik het volgende (Volgens MissPerson trouwens 'Dapper' dan wel 'Overmoedig', dat moet nog blijken):
Disclaimer: DON'T TRY THIS AT HOME, ik ben niet aansprakelijk voor de gevolgen voor je UGGS als je hetzelfde doet als ik!
Het opgedroogde resultaat kan ik je nog niet laten zien, helaas. Dat volgt dan vrijdag.
Maar de vlek:
WEG!
En dan was er verder nog mijn ziekenhuisdag, maar daar kan ik je eigenlijk niet veel over vertellen, behalve dat de prikmevrouw bij de scan ook voet bij stuk hield en zelfs na 5! pogingen niet opgaf om mij een infuus te geven.
Morgen belt de T-man met de results.
Anyway, ik sta weer stevig in mijn -gewassen- schoenen.
Hahahaaha!
Traditioneel ingesteld 'gezin' als we zijn, vierden de Missen en ik dit weekend Sinterkerst.
Het was vertrouwd as ever, met cadeautjes en licht en lucht!
Extra leuk was, dat we het dit jaar konden vieren in MissMorrie's Nieuwe Huis!
Wat ook niet ontbrak, waren mijn koortskoontjes(Waaa maar die zie je lekker niet hahaha!).
Dus euhm... dat is nog wel een puntje van verbetering voor de komende jaren (hahaha dat zei ik vorig jaar ook!).
Maar verder:
“We
must use time wisely and forever realize that the time is always ripe to do
right”
(Nelson Mandela).
Toen de Transplantman mij, in het Post Kleine Prins- tijdperk vertelde dat ik mij best kon orienteren op een toekomst
verder dan morgen en dat het misschien tijd was om zelfs eens met een half oog
te kijken naar een volgend jaar, wilde ik dat zo graag geloven.
Maar geloof is a funny thing…
Je weet het pas als je het voelt.
Je gelooft het pas als het in je zit (Had
zo van Cruijff kunnen komen, niet?).
Ik kocht een plant, die wilde ik 1 jaar
laten leven.
Ik zocht een baan, die wilde ik langer dan
1 jaar houden.
Ik zette een kruisje in mijn agenda, voor
de APK van mijn auto in 2012.
Ik wilde het lot een beetje helpen, zeg
maar.
Zo van: als ik al die dingen plan, dan komt
het vast uit.
Nu, het zal je niet verbazen als ik zeg, dat
ik niet geloof in The Secret, dus in dit geval zat ik mezelf natuurlijk een
flink potje te bedonderen.
Je
Kan
Dingen
Niet
Voorspellen.
Hoewel ik natuurlijk wel, die plant genoeg water
kan geven en hard mijn best kan doen op het werk.
Maar garanties zijn er niet.
Toen ik tegen de Transplantman kloeg over
het feit dat die EBV mij zo belemmert,
dat ik zou willen dat hij die hond en die
kat kon bedwingen,
dat ik zoveel slaap en me slap voel,
zei hij:
“Ja maar Djun, ik ben al lang blij als jij
boven de 2.5 liter blaast.
Ik ben blij als jij naar de winkel loopt,
laat staan dat je kan rennen!”.
Was ik het niet mee eens!
“Ja neeee! Ik wil meer! Ik wil nu alles. Ik
ben niet meer tevreden met ‘naar de winkel lopen'!”.
Viel ik daar even bijna van mijn stoel van
schrik!
Wat had ik nou net gezegd?
“Nee zo bedoel ik het niet… Ik ben heus
wel… ik wil niet…”, stamelde ik.
T-man: “Ja… zo bedoel je het wel. En dat is
heel goed. Eindelijk geloof je het, Djuna”.
Deze dag in het ziekenhuis begon Zeer Slecht, vanwege een Megafile bij de Maasboulevard.
Ik was te laat bij de Suikerdok en hoewel ik onderweg had gebeld, werd het kwartiertje me niet in dank afgenomen, waardoor ik werd bedolven onder belerende verwijten.
Mijn eerste 'ruzie' met de Suikerbaliekoningin was om 9.00 uur 's ochtends al een feit.
En toen ik daarna naar de Botscan 'wilde' en mij werd verteld dat ik helemaal geen afspraak had, verliet de aardigheid mijn lichaam.
Vooral omdat later bleek dat ik -em WEL had en de Balieprinsessen van die poli mij erop aanspraken!
Geduld vs Kwaadheid.
Hahaha ik kan je vertellen, meestal ben ik vrij lief in het ziekenhuis, daarbuiten trouwens ook!
Maar if you push me over the edge... NOOO.
De Botmevrouw kwam me halen (met de benepen nasale uitroep: Djunja? DJUNJA???) en nog voordat ze zich had voorgesteld of zelfs ook maar 'goeiemorgen' had gezegd, sprak zij:
'Euh ja, dat gaat zomaar niet he, hier ga ik werk van maken, je kan niet zomaar TE. LAAT komen! Hoor eens even, wat denk je? Het is hier niet een kapper ofzo, waar je gewoon kan komen aanwaaien!'.
Dat was het moment dat ik besloot dat, als zij niet volwassen kon doen, ik het voor ons tweeën zou moeten zijn.
Daarom stak ik mijn hand uit, keek haar strak aan, wenste haar goeie morgen en stelde me voor:
'Mevrouw Maes'.
Nooit. Nooit of te nooit zal ik mezelf voorstellen als een 'mevrouw' en altijd- altijd zal ik de eerste zijn die zegt dat Jan en Alleman mij mag tutoyeren.
Maar nu...
Ineens was het daar.
De opgelopen frustratie maakte zich van mij meester.
Ik vertelde de Botmevrouw dat ik nochtans op tijd was, maar met een kluitje in het riet werd gestuurd, want ik had zogenaamd 'geen afspraak'.
HA-LLO.
Zij had blijkbaar ook een Moeilijke Dag, want ze liet het niet zomaar los...
'NOU IK WEET NIET WIE DAT HEEFT GEZEGD MAAR TJA, NU ZIJN WE DUS UITGELOPEN HE!'.
Gelijk hebben vs Gelijk krijgen.
Maar goed.
Uiteindelijk mocht ik de scan alsnog krijgen.
Wat
Een
Geluk.
Gelukkig waren er ook Helden en Engeltjes.
1 daarvan is de Superprikzuster die mijn bloed prikte alsof er een nucleaire ramp zou volgen als ze het niet goed deed.
Maar ik maakte me geen zorgen;
Als zij prikt, komt het goed.
Vertrouwen vs Hopeloosheid.
Mijn vertrouwen in de Ziekenhuismens was hersteld en ik kon met frisse lucht weer de frisse lucht in.
Mondkapje vs Vrijheid.
NB: De oplettende lezer zal het gezien hebben: De foto's zijn van Veel Betere Kwaliteit dan dat je van mij gewend bent:
Dat is te danken aan Debbie S, een student aan de kunstacademie, zij maakt een fotodocumentaire over nieuwe longen! Als het af is, zal ik je het resultaat niet onthouden.
Naar aloude traditie in mijn familie van Amerikaans huis/ chinees restaurant/ h.oerenkast- kerstbomen en opsmuk,
Was het nu ook tijd voor mijn eigen personal boom.
Waar ik 2 jaar geleden (en het jaar ervoor) nog een ziekenhuiskerstboom had (ohja en ook een IC-kerstboom), vorig jaar meeliftte op het succes van de kerstbomen van MrsMamsie en MrsOma vanwege EBV- crap...
Dit jaar is MINE!
Dus hielden we een avondje kerstboomopzetten 2.0 (MET: warme chocomel, filmpje en kerstliedjes op de radio en ZONDER koorts).
En je moet weten, dat is helemaal geen sinecure. Een familie-waardige kerstboom optuigen, dat is een ware opdracht!
Het draait allemaal om de kleur van de versiering en de kunst van de lampjes in de boom draperen natuurlijk...
Het is namelijk van niet te onderschatten belangrijkheid dat die lichtjes gelijkmatig over de boom zijn verdeeld.
Soms hangt er een takje scheef, willen de kerstkransjes niet blijven hangen...
We gingen als ware kerstelfjes aan de slag en zorgden ervoor dat elk takje evenveel aandacht kreeg. We waren niet snel tevreden, kritisch als we zijn!
Maar toen bekeken we -em eens van een afstandje, plaatste ik de piek en wist ik...
Het grote geheel is goed.
Dat is het belangrijkste.
Soms denk ik: wat #*&%#$#@- stom dat ik nu weer met dat $*&^%@#- immuunsysteem worstel.
Wat rot dat ik nu niet kan werken,
Wat dom dat ik weer einnndeloos veel tijd kwijt ben aan ziekenhuisspul en extra controles en consulten.
Ach
En
Wee. Zeg maar.
En dan kijk ik terug en weet ik:
Pretty nice.
Misschien hangt niet elk versierinkje recht, maar die piek:
Die staat als een huis.
Tijdens kerst.
Een Amerikaans huis tijdens kerst, wel te verstaan.
(Foto voor het dramatische effect)
Ik skipte het concert van Dan Mangan,
Annuleerde
ons tripje naar Londen,
Spendeerde afgelopen dagen meer tijd dan mij lief was,
in het ziekenhuis.
Sprak met meer dokters dan mijn hersens ABN
konden verwerken,
Gaf bloed alsof ik niets liever deed dan
Twilight naspelen…
=
FRUSTRATIE!
Eerlijk toegegeven:
Ik had het wel een klein pietsie beetje
zwaar. Een tikkeltje gefrustreerd kan je het wel noemen ja.
Ik voelde me een half kalf en sliep voor mijn gevoel langer dan doornroosje!
En dan zijn het die kleine dingetjes that throw
you off the horse he.
De Transplantman die zegt; "Het is gebeten
worden door de hond of door de kat", ik wilde het gewoon niet horen.
Ik wil niet gebeten worden! Klaar!
Ik voelde me ziek en zielig hahaha!
Toen MrsMamsie, terwijl we wachtten op de zoveelste dokter, vroeg of ze iets voor me kon doen, of ze iets voor me kon halen, antwoordde ik dan ook grimmig:
"Perspectief.
Kan je dat halen voor mij, alsjeblief?" (Het was de dag van pakjesavond, dus vandaar dat het wel moest rijmen natuurlijk!).
Dat is het enige wat ik nodig heb om me beter te voelen.
Het gevoel dat we er iets aan DOEN.
Dat ik ergens aan kan werken om weer op te knappen...
En maar 1 iemand kan dat bieden:
De T-man.
Gelukkig kwam hij vandaag met de oplossing en daarmee verdween de helft van mijn probleem als sneeuw voor de zon.
"We gaan de immunosupressie verlagen".
Prima.
Geregeld.
Hahaha en dan komt de verdere realiteitszin ook al snel weer terug en weet ik:
Het gaat niet over waaaaar we een Engelse thee drinken...
It's all about met WIE.
En dat we überhaupt thee drinken samen (Op, jaja, de OVB, de OnVolwassenBank, die is verhuisd naar de studentenkamer van MissSis, dus niet helemaal uit het oog verloren haha!).
Dat is het grootste geschenk.
It fills my heart with chills and I take my pills. But I'm still tired Of sleeping with the light on. And if it keeps the hair out of my eyes, Pack it up. Send it home. For just one stab at the good life, That's enough and I'm sold.
