De discrepantie- dinsdag

Deze dag in het ziekenhuis begon Zeer Slecht, vanwege een Megafile bij de Maasboulevard.

Ik was te laat bij de Suikerdok en hoewel ik onderweg had gebeld, werd het kwartiertje me niet in dank afgenomen, waardoor ik werd bedolven onder belerende verwijten.

Mijn eerste 'ruzie' met de Suikerbaliekoningin was om 9.00 uur 's ochtends al een feit.

En toen ik daarna naar de Botscan 'wilde' en mij werd verteld dat ik helemaal geen afspraak had, verliet de aardigheid mijn lichaam.
Vooral omdat later bleek dat ik -em WEL had en de Balieprinsessen van die poli mij erop aanspraken!

Geduld vs Kwaadheid.

Hahaha ik kan je vertellen, meestal ben ik vrij lief in het ziekenhuis, daarbuiten trouwens ook!
Maar if you push me over the edge... NOOO.

De Botmevrouw kwam me halen (met de benepen nasale uitroep: Djunja? DJUNJA???) en nog voordat ze zich had voorgesteld of zelfs ook maar 'goeiemorgen' had gezegd, sprak zij:
'Euh ja, dat gaat zomaar niet he, hier ga ik werk van maken, je kan niet zomaar TE. LAAT komen! Hoor eens even, wat denk je? Het is hier niet een kapper ofzo, waar je gewoon kan komen aanwaaien!'.

Dat was het moment dat ik besloot dat, als zij niet volwassen kon doen, ik het voor ons tweeën zou moeten zijn.

Daarom stak ik mijn hand uit, keek haar strak aan, wenste haar goeie morgen en stelde me voor:
'Mevrouw Maes'.

Nooit. Nooit of te nooit zal ik mezelf voorstellen als een 'mevrouw' en altijd- altijd zal ik de eerste zijn die zegt dat Jan en Alleman mij mag tutoyeren.
Maar nu...

Ineens was het daar.
De opgelopen frustratie maakte zich van mij meester.

Ik vertelde de Botmevrouw dat ik nochtans op tijd was, maar met een kluitje in het riet werd gestuurd, want ik had zogenaamd 'geen afspraak'.

HA-LLO.

Zij had blijkbaar ook een Moeilijke Dag, want ze liet het niet zomaar los...
'NOU IK WEET NIET WIE DAT HEEFT GEZEGD MAAR TJA, NU ZIJN WE DUS UITGELOPEN HE!'.

Gelijk hebben vs Gelijk krijgen. 

Maar goed.
Uiteindelijk mocht ik de scan alsnog krijgen.
Wat
Een
Geluk.

Gelukkig waren er ook Helden en Engeltjes.

1 daarvan is de Superprikzuster die mijn bloed prikte alsof er een nucleaire ramp zou volgen als ze het niet goed deed.



Maar ik maakte me geen zorgen;
Als zij prikt, komt het goed.

Vertrouwen vs Hopeloosheid.

Mijn vertrouwen in de Ziekenhuismens was hersteld en ik kon met frisse lucht weer de frisse lucht in.


Mondkapje vs Vrijheid.

NB: De oplettende lezer zal het gezien hebben: De foto's zijn van Veel Betere Kwaliteit dan dat je van mij gewend bent:
Dat is te danken aan Debbie S, een student aan de kunstacademie, zij maakt een fotodocumentaire over nieuwe longen! Als het af is, zal ik je het resultaat niet onthouden.

Dank je wel, Debbie!