Scarfs en schitterende lichtjes- sunday

Naar aloude traditie in mijn familie van Amerikaans huis/ chinees restaurant/ h.oerenkast- kerstbomen en opsmuk,

Was het nu ook tijd voor mijn eigen personal boom.


Waar ik 2 jaar geleden (en het jaar ervoor) nog een ziekenhuiskerstboom had (ohja en ook een IC-kerstboom), vorig jaar meeliftte op het succes van de kerstbomen van MrsMamsie en MrsOma vanwege EBV- crap...


Dit jaar is MINE!

Dus hielden we een avondje kerstboomopzetten 2.0 (MET: warme chocomel, filmpje en kerstliedjes op de radio en ZONDER koorts).

En je moet weten, dat is helemaal geen sinecure. Een familie-waardige kerstboom optuigen, dat is een ware opdracht!
Het draait allemaal om de kleur van de versiering en de kunst van de lampjes in de boom draperen natuurlijk...

Het is namelijk van niet te onderschatten belangrijkheid dat die lichtjes gelijkmatig over de boom zijn verdeeld.
Soms hangt er een takje scheef, willen de kerstkransjes niet blijven hangen...

We gingen als ware kerstelfjes aan de slag en zorgden ervoor dat elk takje evenveel aandacht kreeg. We waren niet snel tevreden, kritisch als we zijn!

Maar toen bekeken we -em eens van een afstandje, plaatste ik de piek en wist ik...
Het grote geheel is goed.

Dat is het belangrijkste.

Soms denk ik: wat #*&%#$#@- stom dat ik nu weer met dat $*&^%@#- immuunsysteem worstel.
Wat rot dat ik nu niet kan werken,
Wat dom dat ik weer einnndeloos veel tijd kwijt ben aan ziekenhuisspul en extra controles en consulten.
Ach
En
Wee. Zeg maar.

En dan kijk ik terug en weet ik:
Pretty nice.

Misschien hangt niet elk versierinkje recht, maar die piek:

Die staat als een huis.
Tijdens kerst.
Een Amerikaans huis tijdens kerst, wel te verstaan.