Misschien toch maar niet- maandag

Eigenlijk,

Is een ziekenhuis net Hogwarts van Harry Potter.

Met elke afdeling zijn eigen regels en bazen,
Iedereen zijn eigen plek en daar zit –ie goed.





Deze ochtend kwamen 3 (ja 3! Je vraagt je af waarom niet 1, maar ok) hematologen naar de longafdeling.

Om daar een meisje op te zoeken bij wie ze een beenmergpunctie gingen doen.

De Baas, dr. Somber, liep voorop.
Haar 2 volgelingen in haar flanken.
Hun witte jassen wapperden achter hen aan, zo rap liepen ze.


Ze hadden namelijk een missie.

Het meisje van die andere afdeling ‘geruststellen’ en dan zonder al te veel problemen en tijdverspilling de klus klaren.
En dan snel weer naar de eigen vleugel.


Helaas, liep het anders.

Bij aankomst stuitten ze al op de SuperPrikzuster, die hen meedeelde dat het meisje in kwestie het niet zo zag zitten. Dat dat meisje een roesje wilde.

Daar konden de Hematologen niet zo om lachen…
De afspraak was immers, even die klus, en dan snel weer terug!
Daarom vroegen ze om een hogere baas, om dit euvel te bespreken, in dit geval dr. van Boven.

Met 4 man sterk kwamen ze het torenkamertje van het meisje binnen.

Dr. Somber was duidelijk niet blij.
Haar armen over elkaar, half leunend tegen de muur, de koffer met ‘benodigdheden’ dreigend naast haar.
Haar toverstaf al klaar, zogezegd.

Ze nam het woord:
‘Nog NOOOIT heb ik een roesje gegeven aan iemand voor een beenmerg’, bitste ze het meisje en haar zaalarts toe.

‘En dat gaat ook NIET gebeuren, er worden GEEN uitzonderingen gemaakt!’.

Het meisje legde dr. Somber uit, dat zij zeer graag wel zou durven, maar dat het gewoon niet binnen haar mogelijkheden lag om zo’n onderzoek te ondergaan.
Gezien de…
Eerdere Pijnen, zeg maar.

Dr. Somber vond dat argument niet valide:
‘Ik vind het ZO JÁMMER, dat je het niet eerst nog een keer wilt PROBEREN! Dat je me niet EENS een KANS geeft!’.

Toen het meisje daarop antwoordde dat zij niet eerst van de brug hoefde te springen om te weten dat ze dan nat ging worden,
Verscheen er een grote grijns op het gezicht van dr. van Boven.
‘Daar heeft ze wel een punt hè…’.

Waardoor het meisje wist dat haar afdelingshoofd aan haar kant stond.

‘Ik ga dat roesje wel even regelen, Djun’, sprak hij.

‘DAT LUKT NOOIT! DAT KRIJGT ZE NIET!’, beet dr. Somber haar collega toe.

‘We kunnen ALLES regelen, mevrouw, ALLES’.


En zo moesten dr. Somber en haar handlangers afdruipen.
Met de koffer in hun hand en de staart tussen de benen.