Vreemde vrijdag

(Nee nee, nog geen nieuws…).




Vandaag dus de PET-scan.

Het was een verbazingwekkende gewaarwording, daar…
Je moet weten, bij zo’n scan is het belangrijk dat je rustig bent, omdat de special-superdeluxe-scanvloeistof anders naar je spieren gaat.

WAAAA maareuhm…
Dat euhm…
Lukte niet helemaal, zeg maar…

Lees hier het spannende verhaal
van 'Djunsie and the PET-scan and How They Broke her Nerves'…

1. Eerst zei de PET-mevrouw dat ik een kwartier moest wachten ‘om rustig te worden’.
Nu vraag ik je.
Welk mens, die zo’n belangrijk onderzoek moet gaan doen, wil eerst 15 minuten WACHTEN?
En wordt. daar. dan. rùstig. van...?

Uiteindelijk hoefde het niet (ik was al wat aan de late kant, Yeey!)


2. Vervolgens ging ze bloedsuiker prikken, die helaas 10.0 was, in plaats van de gewenste 7.0.
PET-mevrouw: Ja. DAT was niet de afspraak!
U moet een bloedsuiker hebben van 7.0!!!
Ik weet NIET of het nu nog wel door kan gaan hoorrrrr!!!
Natuurlijk vertelde ik haar dat je helaas geen afspraken kunt maken met je bloedsuiker, en dat 10.0 ook nog best acceptabel is.

Uiteindelijk mocht ik toch, yeey!


3. ik nam plaats in een donkere kamer, waar ik dus moest gaan liggen om die vloeistof te laten ‘intrekken’.
Ik wilde graag mijn iPod, omdat anders de tijd (45 minuten!) zooo langzaam gaat!
En ik weet hoe ik dan ben… dan krijg ik jeukkkk en kriebelllll waahahaha dus afleiding is beter!

Mocht niet.
‘Want dan wordt u afgeleid door de muziek’.
Wahahahaa joker!!!

Uiteindelijk mocht het toch. Yeey!


4. En toen de scan klaar was… ja hoor.
De klap op de vuurpijl die mijn hartslag naar 210 bracht…

PET-mevrouw: ‘Mevrouw? We zien een stipje op uw eierstok, wat we niet kunnen plaatsen… want op de aanvraag van de scan staan de eierstokken helemaal niet vermeld. Hebt u daar last van?’.

KOEKOEK.
Of ik last heb van mijn EIERSTOK?!
NEEE!!!

Oh.

‘Maar ja’, zei ik… ‘als dat niet op de aanvraag staat, kunt u het wel negeren denk ik’.
Vond ze niet leuk.


Waahahaha dus dikke dikke ruzie, want ze wou de rest van de resultaten natuurlijk niet vertellen, ‘dat is voor de arts’.


Je kunt wel stellen dat ik toen compleet uit mijn dinial mode vertrok en in de stress mode mijn intrek nam.


En dan is er maar 1 oplossing.
Op zoek
Naar de Transplantman.

Dus toog ik met rasse schreden naar de longafdeling, naar het kamertje van de Transplantman.
EN VERHIP!
Hij was er!!!

Ik: 'Hooi…' (snik).
Hij: 'Hey! Oeps, wat gaat er niet goed?'.
Ik: 'Wèèè… they push me over the edg-e-e-e-e… Snik snik wèèè…
En ik trek dat nie-hie-hietttt als ik ook nog tot WOENSDAG moet wa-ha-ha-hachten…
Dat kan toch nie-hie-hie-hiet!!!'.

En dan weet ik weer waarom ik zo gelukkig ben met mijn ziekenhuis.
Met mijn Transplantteam en Transplantmannen en –handlangers.

Hij sprak de magic words: ‘Djun, wat het ook is. We lossen het wel op.
Geen zorgen’.
‘Uhuh’.
‘Laat je weekend er nou niet door beïnvloeden he!’.
(Sarcastisch lachje van mijn kant: ‘tuuuurlijk niet! Ha-ha-ha!).
Ok, ik begrijp wel dat het belangrijk is natuurlijk'.

Dus kreeg ik daarnet een telefoontje dat de uitslag er nog niet was, maar ik mag maandag zelf weer bellen.

*FIEW*.

Dank dank dank lieve Transplantman en –handlanger…
Zij redden mij altijd… of het nou is, in de vorm van nieuwe longen of bij een mental breakdown…

THESE GUYS RULE!



*Oh en zit maar niet in over dat eierstok-ding hoor, dat is vast en zeker niks.
Ik denk zo'n gevalletje van:
'Wie zoekt in Ziekenhuisland,
Zal altijd vinden, ook al is er niks aan de hand...'.