So sit je ineens weer hier- saturday

Weet je…

Ik denk altijd;

NU heb ik het gehad, nu is het over met die gekke streken van mijn lichaam, nu hoef ik NOOIT meer naar het ziekenhuis.
Nu ben ik echt stabieler dan stabiel.
Nu ben ik ECHT gezond.


En dan vergeet ik…

Dat ik dat eigenlijk niet ben.


Ik DOE gezond.

En ik doe gezonde dingen.

Maar ik ben het niet.
Nog niet.

En misschien word ik het ook nooit.


Ineens kreeg ik zo’n hoge koorts, dat ik er helemaal niet goed van werd en kwam de ambulance.
Kijk, mensen die mij kennen zullen weten dat als ik instem met een ambulance, dan ben ik echt ziek.
Want ik gun mijn buren eigenlijk die sensatie niet hahaha.

Maar ja.

Ik kon niet opstaan en mijn bed kan niet naar Rotterdam vliegen, dus zo geschiedde.


En dan gaat het allemaal weer zo wonderbaarlijk normaal.
Bloed afnemen op de SEH,
Infuus prikken.
Foto maken.
Dokter spreken.
Kweek inleveren.
Dokter nog een keer spreken, want die heeft overlegd met de achterwacht inmiddels…

Naar de afdeling,
Bedje.
Kuurtje.

Klaar.


Zoals we al zo vaak gedaan hebben.
Zo
Zo vaak.

Dat is óók mijn leven.
Dat ze me kennen in Ziekenhuisland.
De DearDoc die op zondagochtend even langskomt, of een vrijdagmiddagvalreepbezoekje brengt.



En ik vergeet het ALTIJD weer; ik ben maar zo stabiel als de laatste CRP-waarde.
Elke dag kan alles veranderen.



Ik schreef zo ongeveer een jaar geleden;
‘Life is not about waiting for the storm to pass,
But to learn how to dance in the rain.

Maar eerlijk?
Ik ben nu heel erg aan het wachten tot het stopt met regenen.
(…)
En ik zal wel weer dansen.
Maar dan niet in de regen’.


En ik kan nu zeggen dat dat is uitgekomen.
Ik dans!
Elke dag.
En eigenlijk…

Is die storm die ik ervaar op dit moment,
In vergelijking met die crisis-drama’s van vorig jaar…


Meer een zacht zomerbriesje.


Kijk maar wat een mooie dingen deze week!

Ze kwamen de sondevoeding ophalen!

En we hadden een hevige strijd om het 'werknemer van de maand- schap'...

Die ik won...
Waaaaaa hoe leuk!