Je weet toch- woensdag

Zojuist las ik bij Irene haar 'stront-aan-de-knikker'- verhaal.
En ineens had ik een AHA- Erlebnis!

Bij mij gebeurde namelijk exact hetzelfde deze middag, tijdens het werk.

Ineens;

Mijn telefoon!!! *Shoot, had ik die niet uitgezet?!? I'm WORKIN'!*

*Afgeschermd nummer*.

Oh ohhhh.

Evenals mijn Cyster Irene wist ik toen eigenlijk al genoeg.


Ietsss is er niet goed.

Dus nam ik toch maar op en tadaaaaa: De Transplantman.

Hoi Djuna, stoor ik?

Nee hoor (hoe zou ik ooooit ja kunnen zeggen hahaha, het is wel de T-man he!!!).

Niet schrikken hoor (zegt -ie altijd, sinds ik 1 keer heel erg overstuur was geraakt toen hij belde en ik dacht dat het crisis was hahaha), maar ik heb niet zulk goed nieuws;

Je EBV is weer aan het stijgen.

Ow (visioenen van de laatste beenmergpunctie-opname schieten voorbij).

Dus ja. Heb je koorts?

Nee.

Zeker?

Ja.

Anders moet je komen he, dan moeten we je opnemen.
Misschien moeten we toch gaan proberen om -em kwijt te raken, de EBV.

Ok. Maar ik hoef nu echt niet te komen hoor, ik voel me hart-stik-ke goeddd en ik ben aan het werk.

Ok, dan kom je volgende week, goed? Kijken we dan even verder wat we doen.
Maar als je dus koorts krijgt, moet je komen he!

Ja.

Echt meten dan he.

Ja.


Dus zo geschiedde.
Behalve dat ik nu een excuus heb om mijn huishouden te laten verslonzen (want moeoeoeoe en ik moet rustig aan doennnn), niks aan de hand.

Ik ben niet ziek en daarmee uit.

Kijk maar: