Marollen- maandag #2

In paar uur dat ik hier ben, ben ik maarliefst 4 keer bijna- of actually- in tranen uitgebarsten.

1. bij de longfunctie zelf. De longfunctiemevrouw was hartstikke lief en vroeg; ‘Je gaat toch niet huilen hè’. ------------- cried.
2. op de terugweg van de longfunctie, waar ik de transplanthandlangster tegenkwam: ‘Heb je al longfunctie geblazen? ‘JAAA-ha-haaaa….------- cried.
3. terug op de afdeling, alwaar de verpleegkundige me vroeg om de longfunctie-uitdraai.------------Almost cried.

En nummer 4 dan, de kers op de taart… ja. bij de Transplantman.

We waren aan het bespreken wat er nu allemaal ging gebeuren en heel de tijd keek hij mij aan met zo’n blik… ja, je kent die blik.

Je herkent –em uit duizenden.

Een blik die het midden houdt tussen wanhoop en medelijden.

De slechtste blik die je van je dokter kan krijgen; De zogenoemde ‘Rouwface’.

We kwamen op het punt waar hij mij uitlegde waarom ik niet weg mocht. Waarom ik MOEST blijven.

Begrijp je dat, Djuna?

(Shit, toch niet de beruchte ‘begrijp je dat dit het beste voor je is’- zin hè!).

Ik: 'Ja ik begrijp het en ik zal het ook doen'.

T-man: 'Maar?'.

Ik: 'Hoezo maar?'.  

T-man: 'Ik hoor een ‘maar’, Djuna'.

En toen kwamen ze.

Míjn woorden.

MissSis zei pasgeleden; ‘In al die doktersseries zoals Grey’s Anatomy en House, krijgt de patient ZOVEEL tijd, die patiënten daar houden hele betogen en de dokters luisteren gewoon.

Dat KAN toch nooit. Dat is toch niet in werkelijkheid zo he, Djun’.

Awel.

Ik kan je hier en nu, het geheim verklappen. Ik kan je vertellen;

Het gebeurt wel.

De mijne ging ongeveer zo:

(En jup, daar was huil- nummer 4 dus).

'Ik zal wel in het ziekenhuis blijven en instemmen met ALLE behandelingen of onderzoeken die nodig zijn.

Maar

Het is alleen…

Ik ben het ZAT.

Ik ben het ZO zat dr. T-man.

ZOOO ZAT.

Eerst ren ik 5 km en nu hijg ik al na 10 freacking traptreden.

Eerst werk ik lekker met lekkere lucht en nu ben ik weer HIER.

Ik ben het ZOOO ZAT.

Dat op en neer, goed en slecht.

Dat u het niet weet.
Dat het weeer niet zomaar gemakkelijk is.
Dat het weer veel pijn gaat doen zonder dat het iets oplevert.
Dat ik WEER moet vechten.
Vechten voor iets anders dan mijn dromen.
Dat ik weeer moet gaan vechten voor lucht.

Ik geloof niet meer.

En ik weet dat dat binnen een paar dagen weer over is, maar ik weet niet wat nu.

En ik voel ALLLL die frustratie dat ik mijn vingers knak.

Dus ja.

Ik wil alles doen om de longen te redden. Voor altijd- altijd.

Zoals in een huwelijk.  

Ik wil alles alles alles doen wat u zegt en ik volg elk plan.

Maar als u vraagt waarom ik aarzel, waarom er een MAAR is?

Ja.

Ik doe ALLES,  

Maar op dit moment...

Geloof ik er niet in.

Traantjes in de ogen van die grote statige Transplantman:

‘Djuna. Ik zal niet zeggen dat ik die frustratie nog erger voel dan jij, maar minstens even erg, echt.
Geloof dat maar’.  

En dat geloofde ik.

Dus was het goed.