Spierpijn- sunday

Waaa gisteren nam ik deel aan het rolstoelbasketbal- toernooi van Cyster Sam!

(Even voor de duidelijkheid, ik zit niet ineens in een rolstoel hoor, gewoon ter gelegenheid!).

Te
Leuk!

Ik voelde me weer een beetje als vroeger; een combinatie van schoolreisje en sportdag hahaha!

Ik deed het niet onaardig, scoorde zelfs 6 !!! keer, we werden 2e en wonnen een beker (en spierpijn haha)!

Naast het feit dat ik nooit eerder een beker won (WOOHOOO!) vond ik het aller aller coolste eigenlijk, deze ontdekking:
Ik was echt fanatiek!!!

Niet te geloven!

Scheidsrechters bekritiseren, alles in de strijd gooien...
Een kant die ik eigenlijk niet van mezelf ken!
Niet in sport althans hahaha!

Het is heel gek en ook raar dat nota bene een ROLSTOELbasketbalwedstrijd me dit doet realiseren, maar gistermiddag besefte ik het ineens:

Nog NOOIT had ik zoveel lucht als nu.

Zelfs op de lagere en middelbare school... Toen was ik ook wel eager om mee te doen aan gym en sport, maar achteraf zie ik nu pas, hoe moeilijk het me toen eigenlijk afging in vergelijking met nu.

Toen dacht ik dat dat normaal was, dat iedereen die mate van lucht had en dat hoesten... ach. Dat hoorde bij mij.

Ik moest denken aan Meredith in Grey's Anatomy, die zei tegen een patiënt:
'It isn't supposed to be this hard, you know'.


En ineens kreeg ik meer respect voor die kleine Djuns, in haar turnpakje 20 jaar geleden... en voor alle andere Cysters en Fibro's, die nog niet beseffen dat 'life not supposed to be so hard' is.

Thanks Sam, wat een heerlijke dag!