Vanille CF- vrijdag

Toen ik dinsdag bij de internist zat en ik haar vroeg naar de resultaten van mijn Dexa-scan, moest ze even zoeken.

De meest recente scan vond ze al snel, maar om te vergelijken moest ze terug naar 2009.

Ze scrollde langs alle onderzoeksuitslagen…

Ze scrollde naar beneden,

Naar beneden

En nog wat verder naar beneden…

Dit duurde echt Lang.

Ze beleef scrollen totdat de computer helaas vastliep en ze een diepe zucht slaakte:

‘Ach, meisje toch’.

Ze schudde haar hoofd en keek me aan met –ja ja- de blik die je nooit graag krijgt van wie dan ook, maar van je dokter al helemaal niet… de blik die het midden houdt tussen medelijden en hopeloosheid:

De Rouwface.

Ik dacht; nou… zo erg is het ook weer niet he, dat die computer vastloopt, gebeurt wel vaker.

Ik kon me ook niet zo echt vinden in dat ‘ach meisje toch’, dus dacht ik dat ze de computer bedoelde?

(Ja, zou toch kunnen! Dat ze zo’n band heeft opgebouwd met haar PC dat ze hem een ‘ze’ noemt en dat –ie als ze alleen is ‘Gabriella’ heet?

Weet ik veel. Mij verbaast niks meer).

Maar het bleek toch aan mijn adres gericht.

‘Ach meisje toch. Zoveel onderzoeken…’.

‘Ja, wel balen dat daardoor al-tijd de computer vastloopt he’, antwoordde ik.

‘Nou, vooral balen voor jou’.

‘Hoezo voor mij? Ik heb tijd hoor!’.

‘Lieverd, jij hebt die onderzoeken en ingrepen allemaal moeten ONDERGAAN he. Dat bedoel ik’.

Oh.

De actual scan die ze moest hebben, had ze inmiddels gevonden en het resultaat was gematigd goed:

De ruggenwervels prima, de heup wat verslechterd door osteoporose.

‘Tja, dat gebeurt nu eenmaal, zeker met P.rednison he. Maar toch. Balen’.

Ik weet niet of ze altijd zo is, of dat ze nu gewoon in een depressing mood zat vanwege het weer… Maar het kwam best verdrietig over allemaal.

En dat terwijl ik…

Kijk. Ik zie mijzelf als een Vanille CF.

Als een standaard ijssmaak. Een textbook- CF;

Darmoperaties, longtransplantaties, diabetes, KNO- dingetjes… gewoon; CF zoals –ie bedoeld is, zeg maar*.

Ik verwácht bijna, dat iets slechter is geworden, dat een waarde niet goed is.

Ik verwacht dat sommige bloedwaardes altijd achterblijven, dat ouder worden met CF extra moeilijkheiden met zich meebrengt. 

En zolang het niet de longen betreft, of het niet iets is waar ik zelf actief aan kan werken, dan hoor ik het aan en

Stop ik het weg.
Doorslikken en verder gaan, dat idee. 

Ik denk dat ik voor mijn generatie wel een Vanille CF ben.

Hoewel mijn CF in de ogen van de internist toch meer een

White- and- dark- chocolate- chunks- pecan- walnut- chocolately- covered- almonds- banana- fudge- chocolatechip- ice cream is. -Whoopsie.

Maakt ook niet uit.

Als de komende generatie Cysters en Fibro’s maar een gemakkelijker smaakje krijgt.

We Will Hold On Hope

We

Will. 

*Waarmee ik dus in de verste verte niet wil bedoelen dat andere vormen van CF geen CF zijn of minder erg ofzo he!