There are some wounds a surgeon can't repair. It takes a kind of power we just don't have. There's no such thing as magic, not in a traditional 'abracadabra, genie in a bottle' kind of way. But there is magic in knowing that while not everything can be repaired, most everything can be survived. (Uit: Grey's Anatomy).
Op advies van de DearHuisarts nam ik mijn stevige benen - inclusief toch wel wat knikkende knieën, mee naar de
FYSIOTHERAPEUT.
Evenals bij de huisarts was ook dat weer een vrolijk weerzien, aangezien het de laatste keer dat ik er was, niet bepaald goed ging met mij.
Om niet te zeggen: vet slecht.
Je zou kunnen stellen dat in de periode dat ik het meest bij hen kwam, ik op een schaal van 1 tot Ziek, meestal Zeer Ziek scoorde.
Ik revalideerde er bijvoorbeeld na de eerste Transplant en had toen al, het plan opgevat om 5 km te gaan rennen.
Dat idee leidde tot scheve blikken van het hele team daar: "Die meid kan amper van de deur naar d'r auto lopen zonder luchtloos neer te vallen, laat staan HARDLOPEN".
Gaandeweg bleek dat ik steeds meer wilde en mijn nieuwe longen steeds minder, net zo lang tot alleen de weg naar de fysio toe, al genoeg fysiotherapie was.
Je kunt dus stellen dat mijn komst nu, een hoog 'verloren zoon'- gehalte had, waar alle andere mensen in de wachtkamer slechts met verbazing naar konden kijken:
"Is zij teruggekeerd uit een warzone ofwat?".
En het was zeer nuttig!
Man man man, wat hebben we plannen gemaakt!
Mijn peesontsteking (die veroorzaakt blijkt door een niet goed genezen knieblessure!) gaan we behandelen en intussen ga ik lekker trainen op de crosstrainer (dat blijkt beter dan rennen, iets met belasting van de knie enzo).
Ik mocht ook nog even kracht meten.
WAAAA!
Waar ik in 2010, met 2 benen tegelijk 30 kg wegduwde, was dat nu 50 kg PER BEEN!!!
Naaaaa over stevige benen gesproken!
Yeey!
Maar goed, er is dus een plan en dat is het belangrijkste voor een meisje met meer renwensen dan haar benen dragen kunnen.
Dus (daar is -ie!) fietste ik gelijk door naar MissMorrie om te proosten.
Op het mooie weer, het zonnetje en tja... alles eigenlijk!
Ineens herinnerden we ons, de regel in het ziekenhuis; dat je na je Transplant moet kunnen opstaan van de grond, wil je naar huis mogen.
Toen ik dat kon, woooow, ik herinner me nog precies, hoe groots die overwinning voelde.
Al ging er wel veel coaching en support van zowel MissMorrie als MissSis aan vooraf:
Je moet weten, zo geroutineerd als ik ben in het bezoeken van ziekenhuizen, zo verschrikkelijk bleu ben ik, op het gebied van huisartsenbezoek.
Ik was er toch denk ik zo'n jaar of 8 niet meer geweest...
"Maareuh, moet je je dan AANMELDEN, als je binnenkomt?"
"Nee nee, hoeft niet".
Oh.
In de wachtkamer (ik ben een half uur te vroeg, in het EMC kan je dan tussendoor bijvoorbeeld bloedprikken ofzo, of mag je soms eerder... hahaha hier duidelijk niet!) staar ik gebiologeerd naar het kastje aan de muur, met daarop alle namen van de dokters, met een speaker. En een rood lampje erbij.
Al snel (jaja, ik leer snel!) kom ik erachter dat via dat machine de patiënten worden omgeroepen.
Dus spits ik mijn oren, om te weten te komen of ik al mag.
Begint er toch ineens een kind ( ? ) te schreeuwen!
Echt ooooorverdovend.
Dus kan ik niet verstaan wie er mag!
Hahaha STRESS!!!
Maar eenmaal binnen, was het toch weer like the good old day's.
Of, nou ja, soort van...
"Zo Djuna, wat kan ik voor je doen?"
"Nouuuu... ik heb mijn voet geblesseerd denk ik, bij het hardlopen".
"Dat we dat ooit nog eens zouden meemaken hè, Djuna.
Jij hier met een sportblessure. Hoe gaat het met je!".
Ik vertel hoe megafantastisch het leven is met nieuwe longen en fijne lucht en ook, hoe ik aan mijn blessure ben gekomen:
"Ik rende de 10k, maar nu wil ik natuurlijk trainen om -em sneller te kunnen en toen...".
"Wie had dat gedacht hè Djuna, wie had dat gedacht".
Zie ik daar een traantje in de ogen van de huisarts? Ik kijk beter; JA! Een traan it is!
Hij kijkt naar mijn voet en de diagnose luidt: Tendinitis van de aanhechting van het vijfde beentje in de voet. Peesontsteking, that is.
"Gefeliciteerd mejuffrouw Maes, u heeft een officiële sportblessure".
"Geweldig! Maar euhm... wanneer denkt u dat ik dan weer euhm... kan gaan r..."
"Hahaha jij bent in al die jaren echt geen spat veranderd hè. Je geeft d'r een vinger en ze pakt je hele hand! Je mag rennen, ALS HET OVER IS!
Fiets maar, tot die tijd".
"Dag huisarts".
"Dag patient van een huisarts".
En wat kan een mens met nieuwe longen en heerlijke lucht, zich nog meer wensen.
Dank je wel lieve donor.
Regelmatig eet ik nog bij MrsMamsie.
En als MissSis dan ook haar studentenkamertje laat voor wat het is en met haar vuile was en tas vol boeken terug naar huis komt, is het altijd feest.
Een beetje het idee van deItaliaanse familia; heel veel drukte en de verhalen vliegen je om de oren.
Gisteren ineens, bedachten we, dat wij eigenlijk heel erg 'verwaarloosd' werden vroeger, aangezien wij nooit frisdrank kregen.
Behalve ik!
Ik mocht namelijk altijd, dat herinner ik me nog als de dag van gisteren, Dubbeldrank.
Of
Punica Oase (ai ai, ik begeef me nu wel in een generatiekloof denk ik he, voor sommige jonge lezers hier)!
Hahahaha.
Ik weet nog goed dat ik eens, ik was denk ik een jaar of 4, teveel Dubbeldrank had gedronken en er van moest overgeven.
Echt! Ik voelde me ziek toen!
Sindsdien lustte ik het absoluut niet meer!
De Sissen lachen zich een ongeluk om dat verhaal en MrsMamsie ziet het allemaal met lede ogen aan...
"Hoezo?", vraag ik, "is het niet zo gegaan dan?"
"Uhuh. Joah... zo ongeveer wel. Soort van...".
"Mam! Say it! Hoe was het DAN!"
MrsMamsie vertelt:
"Nou kijk... in die Dubbeldrank... daar zat stiekem antibiotica in, A.moxicilline ofzo, of F.lucloxacilline...
En eigenlijk... mocht je juist alleen Dubbeldrank of Punica als je ziek was. Speciaal omdat ik dan die AB's er doorheen kon doen.
Dus eigenlijk had je niet teveel er van gedronken hoor, je was gewoon hartstikke ziek!"
...
Noooo REALLY!?!
"Ja echt".
Hahahaha en ik altijd maar denken dat ik ZELF de oorzaak was van die misselijkheid!
Dat ik gewoon een gulzig klein kreng was dat geen maat kon houden hahahaha!
Perspectief...
It changes everything.
Trouwens, over perspectief gesproken...
Lees hier de column die ik schreef voor de Transplantatiestichting.
En vooral, als je wil... deel -em! Op Twitter bijvoorbeeld.
Want stel dat je 1 mens zou kunnen overtuigen,
1 mens kan laten veranderen van perspectief...
Zij die al eens voor het stoplicht op Vasteland stonden, vlak voor het ziekenhuis, kennen -em; de Daklozenkrant-man.
Hij verkoopt met veel schwung en vriendelijkheid het daklozenkrantje en elke keer als ik er sta, maken we een (snel, want anders gaat het stoplicht weer op groen) babbeltje.
En ik heb ontdekt; er is een oorzakelijk verband tussen de hoogte van zijn omzet, en mijn resultaten in het ziekenhuis, die dag.
Vandaag...
Kan -ie gaan rentenieren, denk ik!
Eerst en vooral blies ik een zeer fijne stabiele longfunctie en daarna bezocht ik de T-man.
"Hoe gaat het, Djuna?"
"Waaaa supermegagoed!"
"En welke zaken staan er vandaag dan weer op je lijstje om over te onderhandelen met mij?"
"Euhm, nou... geen, eigenlijk!"
(Lege blik van de T-man) : "Sorry? GEEN puntjes op de agenda vandaag? Djuna? Ben je ziek?"
Ik vertelde de Transplantman dat er op dit moment niets, maar dan ook niets aan mij mankeert.
Dat ik me gezonder voel dan ooooit en misschien wel nog nooit eerder, zoveel kon doen op een dag, qua lucht en energie.
En dat ik nu normaal gesproken, zou vragen om de P.rednison te mogen verlagen, aangezien die alweer vet lang op 15 mg staat...
Maar dat ik dat nu...
Niet ging doen.
Dat vond de Transplantman een goed idee;
"We kunnen wel weer gaan experimenteren, maar weet je... misschien maar liever gewoon even alles zo houden".
And I couldn't agree more!
Ik heb heel veel zin in lekker stabiel zijn, gewoon jaren aan een stuk, zonder steeds een nieuw evenwicht te hoeven zoeken.
We bespraken nog de algemene nevendingetjes zoals daar zijn
- Mijn gewicht (50 kg waaaaaaaaaaaaa TE FIJN!),
- Mijn stevige benen(flauw, flauw, ik heb -em beloofd er nooit meer op terug te komen hahaha, maar ja, ik ben oprecht blij met stevige benen!),
- Mijn ijzer die prachtig mooi is verbeterd (maar misschien nog wel een derde infuusje kan gebruiken),
- Mijn bloedsuiker (hahaha daar hoef ik niets over te zeggen he, we all know how nice that one is!).
En toen kon ik weer gaan.
Nog even langs Cyster Elise en daar vertrok ik weer in mijn rode bolide... op weg naar de Daklozenkrant-man;
Die nog nooit, zoveel kleingeld en een banaan kreeg, voor one single krantje...
Naast moederdag (Happy moederdag lieve mama's out there!), is het vandaag nog een minstens zo belangrijke dag!
Namelijk...
De Dag van de Verpleging!
En dat kan ik niet voorbij laten gaan natuurlijk, want hoewel ik niet meer in ZH-land woon en er zelfs zelden meer verblijf (yeey!)...
Voor mij zijn verpleegkundigen helden.
Lieve Zonnige Zusters en Broeders:
Dank voor al jullie werk.
It means the world to me en ik zal nooit nooit nooit vergeten, wat jullie voor mij hebben betekend toen ik leefde in een wereld zonder lucht.
Goed.
Als je even een feelgood- momentje wil beleven...
Hier zijn 2 minuten of pure joy.
MissSis maakte -als een ware Cultuurwetenschapper in de dop- een filmpje van onze Madrid- trip.
It's the regular days, the ones that start out, normal. The day you realize there's not enough time, because you want to live for ever. Those are the days, that end up Being the biggest...
