That's what we'll do- dinsdag

Bevrijdingsdag werd voor Monique, haar eigen bevrijdingsdag.

Weg van de %@*&^#$#- CF. 

Hopelijk heb je daar, waar dan ook, lekkere lucht, lieve Mo. 

Ik was die dag aan zee geweest, met MissLil'Sis. 

Toen ik terugkwam en het nieuws las... kon ik alleen maar naar het scherm staren. 

- leegte -

Plots viel mijn oog op een berichtje van een andere lieve CF-strijder. 

Zij schreef: 

'Het was fijn, lieve Monique, om je Cyster te zijn'. 

AAAA. 

Ineens voelde ik me ZO kwaad, zo zo zo verschrikkelijk WOEST gewoon. 

Op CF, op hoe oneerlijk het is, op... ik weet het niet. 

Ik vind het helemaal niet fijn, om iemands Cyster te zijn!

Neeeee!

Ik wil geen Cyster zijn, ik wil geen Cysters of Fibro's hebben, ik wil dat CF niet bestaaaat, dat wil ik! 

Maar eigenlijk... had de schrijfster van het berichtje gelijk;

Ik vond het ook fijn, om Monique's Cyster te zijn. 

Dat is een voorrecht. 

Zoveel mooie mensen kennen, zoveel warmte voelen.  

Ik wil dat CF niet bestaat. 

Dat wil ik. 

Maar mijn Cysters, die koester ik diep in mijn hart. 

Mijn Cysters, die zouden voor altijd moeten bestaan. 

En er zou er nooit

Eentje dood mogen gaan. 

When the sky falls... 

We'll face it all

Together.