Je zou het niet denken... (Hahaha of misschien toch wel...) Maar wij zijn zo'n familie
Die zijn tradities met kerst in eren houdt. Liefde Licht en Lachen- that is!
Zie hier, onze normale doen (de niet-ziekenhuislandversie zoals voorgaande jaren, die traditie hebben we afgezworen!!!) met kerst:
MrsMamsie speelt piano... Met natuurlijk een kaars voor de DearDonor... Tadaaaaa! De kalkoen! Dinner... Cadeautjes... Nieuwe sjaals en SOKKEN! Oh ennn... Hahaha we hadden ook Crackers! Dit jaar bevatten ze niet alleen een harde knal en een wijze boodschap... We kregen ook een kroontje... AAAAAAA. Dat laten wij ons geen twee keer zeggen hè!
Zo Zo Zoooo fijn.
Ohhh ik ga het gewoon nog een keer zeggen: ZALIGE KERST IEDEREEN!
Beenmergdag (En dan beloof ik dat hoofdstuk af te sluiten hoor hahaha).
Is al gebeurd.
En wat ga ik er eens van zeggen…
We did it…. our wayyyy….
De ZonnigeZusters hebben samen met dr. van Boven mij zeeer zeer goed geholpen. Welliswaar geen roesje want dat mocht niet, maar wel alle slaap- en kalmeringsmiddelen die ze op de afdeling konden vinden.
Niet dat ik ervan sliep ofzo hahaa. Maar toch lief dat ze zo ongelofelijk hun best doen voor mij. Dat vind ik echt heel bijzonder.
Dr. van Boven en ZonnigeZuster-J hielden mijn hand vast, gaven peptalks en af en toe een sneer naar dr. Somber dat ze meer moest verdoven…
Dus het mentale aspect was ok.
En verder.
Was het kut. Maar ja, dat wist ik op voorhand al hè… Botvlies kan je nou eenmaal niet verdoven en ze hadden maar liefst 4 verschillende puncties nodig.
Dus ja.
Ik mag wel zo weer naar huis! Ik hoef niet hier op de uitslag te wachten.
Yeeeey.
Ik ben weg!
En hoe ik mij voel? Hahahaa laten we zeggen… ambivalent.
Ik ben blij dat het klaar is en dat ze het goed hebben gedaan, maar ik ben verdrietig dat het zo heeft moeten lopen, dat in zo’n groot ziekenhuis mensen zoveel pijn moeten hebben terwijl er kastenvol verdoving staat. Dat maakt mij wel verdrietig.
Maar ook blij dat ik bij de longafdeling hoor. They RULE.
‘Djun… (De Transplantman pakt een stoel. MEN, wat is dat toch met dat slechte nieuws tegenwoordig!)
Ik heb niet zulk goed nieuws. De EBV is niet zodanig gedaald als we hadden gehoopt. Dus helaas kunnen we niet afzien van de beenmergpunctie’.
‘Oh, dat valt mee’, dacht ik. Het gezicht van de Transplantman deed namelijk vermoeden dat er nog een veel Slechter Nieuws aan zat te komen. Ik wilde al bijna mijn zucht van verlichting slaken, toen hij verder ging;
‘En ik weet dat je een roesje wil… Alleen…
De Hematologie wil dat perse niet. En zelfs als we het gewoon hier doen, dus dat wij het roesje en alles regelen, dan willen ze het niet. En we hebben ze toch nodig om het te doen…’.
Nou. Schiet mij maar lek.
'Er zijn dus 2 mogelijkheden', ging de Transplantman verder, 'want het MOET absoluut gebeuren, dat begrijp je wel hè…
De eerste is, we doen het niet. Maar dat kan niet. De tweede is, ik moet verder zoeken naar iemand die het wel wil doen, misschien moet je daarvoor dan naar een ander ziekenhuis, want hier wil niemand het met een roesje doen...
Met elke afdeling zijn eigen regels en bazen, Iedereen zijn eigen plek en daar zit –ie goed.
Deze ochtend kwamen 3 (ja 3! Je vraagt je af waarom niet 1, maar ok) hematologen naar de longafdeling.
Om daar een meisje op te zoeken bij wie ze een beenmergpunctie gingen doen.
De Baas, dr. Somber, liep voorop. Haar 2 volgelingen in haar flanken. Hun witte jassen wapperden achter hen aan, zo rap liepen ze.
Ze hadden namelijk een missie.
Het meisje van die andere afdeling ‘geruststellen’ en dan zonder al te veel problemen en tijdverspilling de klus klaren. En dan snel weer naar de eigen vleugel.
Helaas, liep het anders.
Bij aankomst stuitten ze al op de SuperPrikzuster, die hen meedeelde dat het meisje in kwestie het niet zo zag zitten. Dat dat meisje een roesje wilde.
Daar konden de Hematologen niet zo om lachen… De afspraak was immers, even die klus, en dan snel weer terug! Daarom vroegen ze om een hogere baas, om dit euvel te bespreken, in dit geval dr. van Boven.
Met 4 man sterk kwamen ze het torenkamertje van het meisje binnen.
Dr. Somber was duidelijk niet blij. Haar armen over elkaar, half leunend tegen de muur, de koffer met ‘benodigdheden’ dreigend naast haar. Haar toverstaf al klaar, zogezegd.
Ze nam het woord: ‘Nog NOOOIT heb ik een roesje gegeven aan iemand voor een beenmerg’, bitste ze het meisje en haar zaalarts toe.
‘En dat gaat ook NIET gebeuren, er worden GEEN uitzonderingen gemaakt!’.
Het meisje legde dr. Somber uit, dat zij zeer graag wel zou durven, maar dat het gewoon niet binnen haar mogelijkheden lag om zo’n onderzoek te ondergaan. Gezien de… Eerdere Pijnen, zeg maar.
Dr. Somber vond dat argument niet valide: ‘Ik vind het ZO JÁMMER, dat je het niet eerst nog een keer wilt PROBEREN! Dat je me niet EENS een KANS geeft!’.
Toen het meisje daarop antwoordde dat zij niet eerst van de brug hoefde te springen om te weten dat ze dan nat ging worden, Verscheen er een grote grijns op het gezicht van dr. van Boven. ‘Daar heeft ze wel een punt hè…’.
Waardoor het meisje wist dat haar afdelingshoofd aan haar kant stond.
‘Ik ga dat roesje wel even regelen, Djun’, sprak hij.
‘DAT LUKT NOOIT! DAT KRIJGT ZE NIET!’, beet dr. Somber haar collega toe.
‘We kunnen ALLES regelen, mevrouw, ALLES’.
En zo moesten dr. Somber en haar handlangers afdruipen. Met de koffer in hun hand en de staart tussen de benen.
Zo hoort het te zijn: Kerstfeest aan de kust met MissMorrie en MissPerson...
INCLUSIEF 'Chinees restaurant/ hoerenkast/ Amerikaans over the top huis'- lampjes in de boom!
Heerlijk was het.
Lieve lieve Donor, ik steek voor jou wel 1000 lichtjes aan.
Dank je dank je dank je.
Lekker uitwaaien... Verwondering is ons niet vreemd, trouwens! Kikkers kussen... Kerstmutsen met kerstmutsen (eveneens naar aloude traditie, zie vorig jaar) Spelletjesssss... En kapot-koorts-moe op de bank in slaap vallen. (Ok, toegegeven, hier ligt nog ruimte voor verbetering, maar hé, dat deny ik gewoon even voor nu hoor!)
‘We gaan de immunosupressie omlaag doen, zodat je zelf tegen de EBV kan vechten’. (De EBV is een virus dat ik van de DearDonor kreeg en die na transplantatie soms voor problemen kan zorgen vanwege de lage afweer door de medicijnen tegen afstoting red.).
Hij ging er eens bij zitten.
(Waardoor bij mij alarmbelletjes gingen rinkelen, want je weet... 'dokters die er een stoel bij pakken, gaan je naar adem laten snakken’).
Daarentegen zei hij:
‘En je mag met weekendverlof’.
‘Waaaa! Dat is GOED nieuws! Ik verwachtte slecht n…
‘En maandag gaan we dan een beenmergpunctie doen’.
WAAAAT!?
NOOOOOO! Van alle onderzoeken die ik ooit had, is dat de rotste! NOOOO ik wil niet! Ik durf niet!!! NOOO! DAT DOET PIJNNNN!
Maar ja, toen eenmaal was uitgelegd ‘dat dat echt het beste’ voor mij was, euhm… heb ik me er een soort van bij neergelegd. Of althans, even geblokt hahaha
Want MissMorrie, MissPerson en ik gaan nu eerst ons (naar aloude traditie! Zie vorig jaar hahaha)Pre- kerstfeest vieren.
WOOOHAAAAA! Cadeautjes ingepakt en hup, weg zijn we. Naar zee.
Yeey!
En geen zorgen, ik neem de koorts gewoon mee. (En niet mee terug hopelijk!).
Ik weet dat ik ooit zei dat ik kinderen wou en het liefst 2 en ach en wee, maar nuuuu…
Het was voor het eerst dat ik op de poli gynaecologie kwam. En ik hoop eigenlijk ook de laatste keer.
Want in tegenstelling tot wat ik gewend ben, waren er op deze plek in het ziekenhuis geen zieke en zielige mensen, maar BLIJE straaaaalende mama’s in spé.
Een stukje heaven in Ziekenhuisland, zeg maar.
Misschien had ik het net niet getroffen en waren alle trieste mensen al geweest vandaag? Ik weet het niet, maar in mijn wachtruimte was ik euhm, laten we zeggen, een beetje een buitenstaander. Als een zwerver bij de koningin. Als Jort Kelder op de boerderie.
Duidelijk was, ik hoorde er niet bie…
Verliefde koppeltjes staarden mij en mijn mondkapje aan met grote ogen, De baliemedewerkster keek alsof ik op mijn hoofd had staan ‘I’m NOT PREGNANT and I DON’T WANT TO BE HERE!
Tot ze zag met wie ik een afspraak had in ZiekenhuisHeaven; De Master Gynaecoloog, de baas van de eendenbekkenhanteerders… Dr. Kippenhok.
Jaloerse blikken van mijn mede- patienten (dat dan weer wel), die blijkbaar allemaal op de hoogte waren van de meesterlijke status van deze doc. ‘WAAROM KRIJGT ZÍJ WÉL een afspraak bij hem en WIJ niet?
Zwangere mensen praten ook altijd in ‘wij’.
‘Wij’ zijn 3 maanden zwanger van de 4e'. ‘Wij hebben wat last van obstipatie’.
Okeeeeee weighhhh too much info!
En tussen al die gelukkige aura’s van de vrouwen en gespannen ongemakkelijke gezichten van de mannen…
DE KINDEREN.
Echt... Schreeuwen. Janken. Rennen.
Man. Heftig.
Eenmaal binnen bij ‘De Baas’ bleek hij inderdaad aardig, en hij had ook nog zijn kipjes bij, de arts-assistent ‘Hennie’ en de co-assistent ‘Kuiken’.
Die bleken ook allemaal aardig en hebben ALLEMAAL een kijkje kunnen nemen. Feest.
En uiteinnnndelijk, toen alles klaar was en ik mij verheugde op ‘-em smeren’, bleek dat alles voor niks was geweest.
Want behalve dat mijn eierstokken ‘slapen’ (jaaaaaa! Dat kan dus. Waaaaa sorry hè meelezende heren, te veel info, ik doe ook even een duit in het zakje hahaha), konden ze niks vinden dat koorts veroorzaakt.
Hahaha fijn. Zoooo fijn.
Nu hoef ik in ieder geval niet terug.
Wel heel leuk was… Ik kreeg SUUUUPERGEZELLIG bezoek van lieve Cysters! Yeey!
Een kleine update mijnerzijds vanwege de SuperGOD(Groot Overleg Dag XL).
Vandaag kwamen alle DearDokters en Transplantmannen dan bij elkaar bij een supergroot overleg en raadpleegden ze behalve radiologie, ook de internisten en jaja, ook gyneacologie en virologie.
Want zoals gezegd, is er een wet in Ziekenhuisland die luidt: ‘Dokters die het niet weten, zullen je bij de GOD niet vergeten’.
Ennnn ze zijn inmiddels al een stukje opgeschoten in de zoektocht naar de oorzaak van de koorts. Namelijk dat het NIET een klier is die ‘activiteit’ vertoont op de scan, maar dus toch die eierstok. (Noot voor ingewijden: Dat is super de super fijn nieuws, omdat dat PTLD uitsluit! *FIEW*).
De gyneacologie gaat zich er nu over buigen (oehhhh bij andere specialismen kan je dat wel zegen, maar bij Gyn is dat toch een beetje… IEW hè..).
Dus eigenlijk is er nog niet veel nieuws te melden, maar ik wilde toch toch toch even mijn blijheid delen dat het in ieder geval niet de klier is.
Hahahaa nooit gedacht dat ik dat oooooit zou zeggen trouwens; ‘GELUKKIG is er activiteit in mijn eierstok in plaats van in mijn klieren’. Maar ja. Dat is dus toch fijn. Misschien tot straks nog hahaha! Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
En speciaal voor Leonieke: Hahahaha dit staat er dus allemaal op mijn deur! Best kort en bondig eigenlijk he! Hiiii!
Je verwacht nu denk ik een zoetsappig romantisch verhaallll van mij en een knappo-broeder en bezemkasten enzo he... Haaaaa wacht maar, Dit is beter. (of, najaa... kijk, mochten er van die knappo-broeders zijn die hier lezennnn... Ya know... ik zeg; meld je even!)
‘HOI...’.
‘Hoi’.
* Ik kom controles doen. - Ok, je moet alleen wel een mondkapje en handschoenen aan… dat staat ook gewoon op de deur hoor… * ECHT! OHNEE! (Hij roept alles). - Hoezo ohnee…? * Nou! NU BEN IK AL IN UW KAMER GEWEEST! - Ja… ik denk wel dat je grote teen er nu binnen korte tijd zal afvallen eigenlijk.. maar dat is toch niet zo erg? (grapje he).
*Broeder kijkt niet begrijpend*.
* Maar JA U HEEFT ALLEMAAL GEVAAAAARLIJKE BACTERIEN. - Euhm, nouuuu… het is meer vanwege dat jij bij alle andere zieke mensen komt en ik geen afweer heb door de medicijnen tegen afstoting na transplantatie. * BEN JE GETRANSPLANTEERD? - Euhm ja, staat ook op de deur * GEFELICITEERD ZEG! - Dank je. * Een andere mevrouw, die ligt hiernaast naaaaa die is ook net getransplanteerd, die ziet er veeeel slechter uit! - Is al wel een jaartje geleden hoor, staat allemaal in de status, trouwens… * Oh.
*Broeder meet saturatie*
* ZOOOO STABIEL OP 98%! - Jaja, ik heb goeie longen gekregen! * Nou! Dat is zeker, dat zie ik zoooo! - Uhuh. * Daar mag je diegene wel dankbaar voor zijn dan he! - Zeker, zeker.
* Nou je hebt koorts, 38,5! Dat is niet goed! - Euhm, nee. Daarvoor ben ik ook hier hè.
- Wat denk je, misschien wil je dat wel even doorgeven aan een ZonnigeZuster, want meeeeestal willen ze wel een bloedkweek bij 38,5 eigenlijk…
* Ja dat doe ik straks, als ik alles in de computer heb gezet… - Uhuh. Maar misschiennnnn zou je het ook, zeg maar… NU willen doen? * Nou nou, maak je je zorgen daarom ofzo? - Uhm, nouuuu het is meer dat de REDEN dat ik hier zit… is koorts, dus dan denk ik dat het slim is als we dat goed aanpakken he. Anders kan ik ook thuis zitten.
* Nou. Ik zet het straks in de computer MET EEN STERRETJE ERBIJ, goed? Een sterretje erbij! WAAAAAA MAKE MY DAY!
Noot aan ZonnigeZuster-F: THANKS voor mijn tafel! Er zijn eigenlijk maar 2 dingen die ik nodig heb in Ziekenhuisland, en dat zijn; Mijn laptop en EEN TAFEL! Yeeyyyyy!
Too often, the thing you want most is the one thing you can't have. Desire leaves us heartbroken. It wears us out. Desire can wreck your life. But as tough as wanting something can be, the people who suffer the most are those who don't know what they want. (Meredith in Grey’s Anatomy)
Waarschijnlijk had je al vermoed:
Ik heb een arbeids-ethos, weet je…
En aangezien mijn beroep de laatste jaren vooral bestond uit ‘het in leven houden van Djunsie’, is het een medisch georiënteerde ethos.
Hij luidt als volgt;
Quand on veut un mouton, c’est la preuve qu’on existe. (Het feit dat men een schaap wil, is het bewijs dat hij bestaat. Uit; De kleine prins, red.).
En ik wil zooooveeeeel schapen.
Gelukkig zijn Reizen Werken Zingen Lachen Rennen Maar ook bijvoorbeeld; Normaal zijn…
En al zeg ik het zelf, ik was goed op weg. Ben nog steeds goed op weg.
Precies al het bovenstaande doe ik. Het is er allemaal al. Nu.
Dus zou je denken, ik hoef niet perse meer een schaap…
Maar JAWEL!
Daar gaat het juist om! Ik wil er alleen maar méér. Doelen, doelen, doelen!
En daar hoort ook bij… Ik wil NIET!
Ik wil niet in een situatie zitten, waarin ik niet kan slapen omdat ik koorts heb en bang ben voor de volgende dag omdat de Transplantmannen en heeeeeel de club van Wijze DearDokters morgen een plan gaan maken over het nader definieren en vinden van (over)actieve cellen en problemen, zo ergens daar in mij.
Dat wil ik niet.
En dat is toch.
Ik wil niet depressief doen.
Maar dat is toch. Even.
Ik weet heel goed wat ik wil.
Een schaap.
Dus…
Ik besta.
Punt.
(Oh en PS, mag ik nog even highlighten dat ik jullie ZOOOO SUPER LIEF vind! Thanks thanks thanks!)
MissLil'Sis is thuis de boom aan het decoreren. En laat ik nou toevallig mijn koortsie- koortsie lijf hebben verplaatst van mijn prinsessenhuisje, daar naartoe!
Dus kleedde zij de kerstboom aan en ik... Probeerde haar op de foto te krijgen!
Wat uiteindelijk inderdaad lukte hahaha! Als dat geen kunstige kerst- creatievelingen zijn...
Het was een verbazingwekkende gewaarwording, daar… Je moet weten, bij zo’n scan is het belangrijk dat je rustig bent, omdat de special-superdeluxe-scanvloeistof anders naar je spieren gaat.
WAAAA maareuhm… Dat euhm… Lukte niet helemaal, zeg maar…
Lees hier het spannende verhaal van 'Djunsie and the PET-scan and How They Broke her Nerves'…
1. Eerst zei de PET-mevrouw dat ik een kwartier moest wachten ‘om rustig te worden’. Nu vraag ik je. Welk mens, die zo’n belangrijk onderzoek moet gaan doen, wil eerst 15 minuten WACHTEN? En wordt. daar. dan. rùstig. van...?
Uiteindelijk hoefde het niet (ik was al wat aan de late kant, Yeey!)
2. Vervolgens ging ze bloedsuiker prikken, die helaas 10.0 was, in plaats van de gewenste 7.0. PET-mevrouw: Ja. DAT was niet de afspraak! U moet een bloedsuiker hebben van 7.0!!! Ik weet NIET of het nu nog wel door kan gaan hoorrrrr!!! Natuurlijk vertelde ik haar dat je helaas geen afspraken kunt maken met je bloedsuiker, en dat 10.0 ook nog best acceptabel is.
Uiteindelijk mocht ik toch, yeey!
3. ik nam plaats in een donkere kamer, waar ik dus moest gaan liggen om die vloeistof te laten ‘intrekken’. Ik wilde graag mijn iPod, omdat anders de tijd (45 minuten!) zooo langzaam gaat! En ik weet hoe ik dan ben… dan krijg ik jeukkkk en kriebelllll waahahaha dus afleiding is beter!
Mocht niet. ‘Want dan wordt u afgeleid door de muziek’. Wahahahaa joker!!!
Uiteindelijk mocht het toch. Yeey!
4. En toen de scan klaar was… ja hoor. De klap op de vuurpijl die mijn hartslag naar 210 bracht…
PET-mevrouw: ‘Mevrouw? We zien een stipje op uw eierstok, wat we niet kunnen plaatsen… want op de aanvraag van de scan staan de eierstokken helemaal niet vermeld. Hebt u daar last van?’.
KOEKOEK. Of ik last heb van mijn EIERSTOK?! NEEE!!!
Oh.
‘Maar ja’, zei ik… ‘als dat niet op de aanvraag staat, kunt u het wel negeren denk ik’. Vond ze niet leuk.
Waahahaha dus dikke dikke ruzie, want ze wou de rest van de resultaten natuurlijk niet vertellen, ‘dat is voor de arts’.
Je kunt wel stellen dat ik toen compleet uit mijn dinial mode vertrok en in de stress mode mijn intrek nam.
En dan is er maar 1 oplossing. Op zoek Naar de Transplantman.
Dus toog ik met rasse schreden naar de longafdeling, naar het kamertje van de Transplantman. EN VERHIP! Hij was er!!!
Ik: 'Hooi…' (snik). Hij: 'Hey! Oeps, wat gaat er niet goed?'. Ik: 'Wèèè… they push me over the edg-e-e-e-e… Snik snik wèèè… En ik trek dat nie-hie-hietttt als ik ook nog tot WOENSDAG moet wa-ha-ha-hachten… Dat kan toch nie-hie-hie-hiet!!!'.
En dan weet ik weer waarom ik zo gelukkig ben met mijn ziekenhuis. Met mijn Transplantteam en Transplantmannen en –handlangers.
Hij sprak de magic words: ‘Djun, wat het ook is. We lossen het wel op. Geen zorgen’. ‘Uhuh’. ‘Laat je weekend er nou niet door beïnvloeden he!’. (Sarcastisch lachje van mijn kant: ‘tuuuurlijk niet! Ha-ha-ha!). Ok, ik begrijp wel dat het belangrijk is natuurlijk'.
Dus kreeg ik daarnet een telefoontje dat de uitslag er nog niet was, maar ik mag maandag zelf weer bellen.
*FIEW*.
Dank dank dank lieve Transplantman en –handlanger… Zij redden mij altijd… of het nou is, in de vorm van nieuwe longen of bij een mental breakdown…
THESE GUYS RULE!
*Oh en zit maar niet in over dat eierstok-ding hoor, dat is vast en zeker niks. Ik denk zo'n gevalletje van: 'Wie zoekt in Ziekenhuisland, Zal altijd vinden, ook al is er niks aan de hand...'.
There are problems that have a solution, there are others, that don’t. (Dr Yang in Grey’s Anatomy).
Ok, ik zal vertellen.
Het begint als een LONGarts, in dit geval dr. Isabella, je kamertje binnenkomt met heel haar gevolg (zijnde 2 zaalartsen, 2 nieuwe co’s en 3 verpleegkundigen) en je vraagt:
‘Mag ik even in je NEK voelen?’.
Dan weet je dat je a. een groot probleem hebt, of b. binnenkort minder leuke dingen te horen, dan wel te voelen zult krijgen. Verdriet, pijn of stress, zeg maar.
In mijn geval, euhm, b, denk ik.
Omdat ik geen ‘nee’ antwoordde, voelde zij even later niet alleen in mijn nek maar ook in mijn liezen en ook aan mijn oksels (kieteldoooood!) en daarnaaaaa… was het dus b.
Ze zei dat zij en de hele club van dear dokters hadden overlegd en dat ze niet de oorzaak van mijn steeds aanhoudende koorts kunnen vinden.
En daarna zei ze ook nog: 'Zodat we kunnen zien waar we eventueel kunnen ‘puncteren’.
Pppardon... pppunct- eren?
PUNCT –FREACKING- TEREN?!
Mogelijk in mijn freacking NEK?
En kijk, ik lijk misschien een dapper mens. Maar ik heb gewoon he-le-maal geen zin in nieuwe dingetjes. En ik weet heus wel dat het niks gaat zijnnnn, En dat alles goed issss…
Maar je weet toch? Ik wil alleen maar… Zwemmen…
Ik wil niks nieuws, Zelfs geen nieuw onderzoek.
Maar ja, dat heb ik niet- niet te willen, want zulke koorts is niet ok en zeker niet After Transplant dus ja.
Ik mocht wel naar huis, want de scan is pas vrijdag en ze kunnen nu toch niks met de koorts. Dus dat is natuurlijk wel heel fijn.
En weet je nou wat de moraal van dit verhaal is?
Eerst zat ik in het ziekenhuis en hoopte ik dat ik snel weer kon gaan werken, was ik geïrriteerd omdat ik niet kon werken…
En nu…
Ben ik geïrriteerd dat ik mij een dag geleden druk maakte om al dan niet kunnen werken. Dit is een probleem van hele andere orde dan ‘niet kunnen werken’.
Dat is namelijk absoluut een probleem met een gemakkelijke oplossing.
En de zoektocht naar de oorzaak van de koorts is HOPELIJK een probleem met een makkelijke oplossing.
Hopelijk.
Maar goed. Vergeet niet dat ik nog koorts heb, dus neem mijn klaagzang maar even voor lief. Hahahaa ok?
Nouuuu ik mag niet weg, ze willen nog meer onderzoeken en ik ben ook niet koortsvrij.
Maar WEL mocht ik van de Sint met verlof vanavond, yeeeyyy! Dus pakjesavond lekker thuis (waaaa ik moet nog inspiratie vinden voor mijn gedicht, whoopsie...) en dan vannacht weer terug naar Ziekenhuisland.
Doeiiiii veel plezier iedereen die nog Sinterklaas gaat vierennnn!
Ik zal je deelgenoot maken van mijn pogingen om ziekenhuisland te verlaten. Want vanochtend had ik geen koorts (Woooohaaa!), dus ik zag mijn kans schoon.
Eerst tegen de ZonnigeZuster: Komen jullie straks nog visite lopen? Ok, fijn! Want ik wil naar huis, namelijk…
Tadaaaa... dr. Knappo had dienst. Met als achterwacht de DearDoc (zoals ik gisteren al voorspelde... hahaha ik weet ALLES in Ziekenhuisland).
Goeie morgennnnn! Goeie morgen! Ik ben beter. Oh echt? Ja! Nou dan zullen we morgen verder kijken wat we gaan doen hè. Oh maar ik dacht, misschien kunnen we praten? Praten over wat? Over naar huis gaan. Zeg maar in de zin van: nu. Naar huis gaan. Ahja, dat had ik wel kunnen weten natuurlijk. Dus? Mag ik nu naar huis? Nee. Waarom niet? De DearDoc heeft nadrukkelijk gezegd dat het niet mag. Dat je het zou gaan vragen en dat het NIET mag... (de DearDoc weet blijkbaar ook alles waaaaahaha).
Iets later kwam dan de DearDoc zelf.
Hoooooi! Hoiiii Djuna. Ik wil naar huis. Uhuh. Want ik heb geen koorts! Uhuh. Mag ik naar huis? Nee. Please- please? Ik ben Beterrrr! Nee. We kijken morgen verder. 1 keer geen koorts is niet genoeg. Maar morgen ga ik dan echt hè… Als je geen koorts meer krijgt, gaan we morgen verder zien.
Maar euhm… ik wilde eigenlijk vanavond… werken…
*De DearDoc slaat handen in de lucht*.
…
En nu… heb ik weer koorts.
Hahaha karma is a bitch!
Oh en... hier is Mika nog een keer. Hahaha tja het MOEST gewoon dit lied zijn, ondanks mijn principes om nooit 2 keer dezelfde zanger te posten hahaha...
NU heb ik het gehad, nu is het over met die gekke streken van mijn lichaam, nu hoef ik NOOIT meer naar het ziekenhuis. Nu ben ik echt stabieler dan stabiel. Nu ben ik ECHT gezond.
En dan vergeet ik…
Dat ik dat eigenlijk niet ben.
Ik DOE gezond.
En ik doe gezonde dingen.
Maar ik ben het niet. Nog niet.
En misschien word ik het ook nooit.
Ineens kreeg ik zo’n hoge koorts, dat ik er helemaal niet goed van werd en kwam de ambulance. Kijk, mensen die mij kennen zullen weten dat als ik instem met een ambulance, dan ben ik echt ziek. Want ik gun mijn buren eigenlijk die sensatie niet hahaha.
Maar ja.
Ik kon niet opstaan en mijn bed kan niet naar Rotterdam vliegen, dus zo geschiedde.
En dan gaat het allemaal weer zo wonderbaarlijk normaal. Bloed afnemen op de SEH, Infuus prikken. Foto maken. Dokter spreken. Kweek inleveren. Dokter nog een keer spreken, want die heeft overlegd met de achterwacht inmiddels…
Naar de afdeling, Bedje. Kuurtje.
Klaar.
Zoals we al zo vaak gedaan hebben. Zo Zo vaak.
Dat is óók mijn leven. Dat ze me kennen in Ziekenhuisland. De DearDoc die op zondagochtend even langskomt, of een vrijdagmiddagvalreepbezoekje brengt.
En ik vergeet het ALTIJD weer; ik ben maar zo stabiel als de laatste CRP-waarde. Elke dag kan alles veranderen.
Ik schreef zo ongeveer een jaar geleden; ‘Life is not about waiting for the storm to pass, But to learn how to dance in the rain.
Maar eerlijk? Ik ben nu heel erg aan het wachten tot het stopt met regenen. (…) En ik zal wel weer dansen. Maar dan niet in de regen’.
En ik kan nu zeggen dat dat is uitgekomen. Ik dans! Elke dag. En eigenlijk…
Is die storm die ik ervaar op dit moment, In vergelijking met die crisis-drama’s van vorig jaar…
Meer een zacht zomerbriesje.
Kijk maar wat een mooie dingen deze week!
Ze kwamen de sondevoeding ophalen! En we hadden een hevige strijd om het 'werknemer van de maand- schap'... Die ik won... Waaaaaa hoe leuk!
